ပစ္ထည့္ဟင္း

Photo: chethstudios.net

အခုတေလာ တီတီဆြိ စတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ဟင္းခ်က္နည္းအေၾကာင္း၊ ပံုေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႔ ေရးၾကတာ အားက်လို႔ ဟင္းခ်က္တဲ့ အေၾကာင္းေရးၾကည့္တာပါ။ အေပၚက ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ပစ္ထည့္ဟင္းက ဒီေလာက္ေကာင္းလား မေမးၾကပါနဲ႔၊ အဲဒါက လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ အင္တာနက္က ရွာထည့္ထားတာပါ။ ဘာခ်က္ထားတာလဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။

ဟင္းခ်က္တာ အေတာ္အသင့္ ဝါသနာပါပါတယ္။ အိမ္မွာကလည္း အမ၊ ညီမ မရွိေတာ့ အေမ့ကို ကူလုပ္ရင္း ငယ္ငယ္ထဲက ခ်က္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆီျပန္ေတြ၊ ခ်ဥ္ရည္ေတြ ခ်က္ေလ့မရွိပဲ အေၾကာ္လိုမ်ိဳး၊ အသုတ္လိုမ်ိဳး ခ်က္ရတာ၊ စားရတာ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက ဘာကိုခ်က္ရင္ ဆီဘယ္ႏွစ္ဇြန္း၊ ဆားဘယ္ႏွစ္ဇြန္း မွတ္ထားေလ့ မရွိဘဲ လက္မွန္းနဲ႔ ထည့္တတ္ပါတယ္။

ဟင္းခ်က္တာကို သိပ္မစိမ္းေတာ့ လူတိုင္း အသား ျပဳတ္ေၾကာ္ေလာက္၊ အသီးအရြက္ေၾကာ္ ေလာက္ေတာ့ ခ်က္တတ္မယ္ ထင္ေနတာ။ ပါရမီရွင္ ၂ ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔မွ မွားမွန္းသိပါတယ္။

ပထမဆံုး တေယာက္က ရန္ကုန္ရံုးတုန္းက အပ်ိဳႀကီးပါ။ (ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေတာ့ ငယ္တာေပါ့။) ရံုးက စက္မႈဇံု ေခါင္တဲ့ေနရာ ဆိုေတာ့ ထမင္းဘူး မထည့္လို႔ မရ။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ရံုးကလူေတြ စုစား ၾကပါတယ္။ သူ႔အေမ ခရီးထြက္သြားေတာ့မွ သူ႔လက္ရာကို ျမည္းရေတာ့တာပါ။ ပထမေတာ့ ရယ္ဒီမိတ္ အထုတ္ေတြ ေဖာက္ထည့္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေဖာက္ထည့္ဟင္း လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္။

တရက္ေတာ့ သူ႔လက္ရာ အမဲသားေၾကာ္ ထည့္လာပါတယ္။ အားလံုးက အံ့ဩလြန္းလို႔ ဘယ္လိုခ်က္လဲ ေမးယူရတယ္။ တပိုင္းက တူးၿပီး တပိုင္းက မက်က္ဘူး။ အမရာ ထမင္းတအိုးထဲ သံုးမ်ိဳးရေအာင္ ခ်က္သလိုေပါ့။ သူေျပာတာေတာ့ အသားကို အိုးထဲမွာ ေရနဲ႔ ဆီနဲ႔ထည့္ၿပီး ဖိုေပၚတင္ အဖံုးအုပ္ထားလိုက္တယ္တဲ့။ အနံ႔ထြက္ေတာ့ ေကာက္ထည့္ လာတယ္တဲ့။ ဆားေတာ့ ထည့္ဖို႔ ေမ့သြားတယ္တဲ့။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ စကၤာပူကို ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ ၃-၄ လ ေနေတာ့ ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူေနပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း စုေနတာဆိုေတာ့ ႀကံဳတဲ့သူ ခ်က္ေပါ့။ သူ႔ အမ်ိဳးသမီး ေျပာျပထားေတာ့ သူ မခ်က္တတ္မွန္း သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ မခ်က္တတ္မွန္း မသိဘူး။ တရက္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ၾကက္ဥပဲ ေၾကာ္လိုက္ကြာ ဆိုၿပီး၊ သူနဲ႔ ဖိုလႊဲခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ဝင္လာေတာ့ သူက ၾကက္ဥေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတုန္း။ "ဘယ္နားက ခြဲရမွာလဲ ရွာေနတာ" ဆိုပဲ။

ေနာက္တခါ သူ အျပင္သြားတာ ႀကံဳလို႔ သံပုရာသီး မွာလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ သံပုရာသီး ၂ မ်ိဳးရွိတယ္ အစိမ္း နဲ႔ အဝါ၊ ဘယ္ဟာဝယ္ခဲ့ရမလဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ "ခ်ဥ္တာသာ ဝယ္ခဲ့ကြာ" လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အမွားပါ "ငါ ဘယ္လိုလုပ္ ခ်ဥ္-မခ်ဥ္ သိမလဲ" ... တဲ့။

တရက္က်ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္က တက္တက္ႂကြႂကြ ငါးပိရည္ မစားရတာ ၾကာၿပီ သူ ျမန္မာဆိုင္က ဝယ္ခဲ့မယ္တဲ့။ ျပန္လည္းေရာက္လာေရာ က်ိဳေပေတာ့ ဆိုၿပီး စိမ္းစားငါးပိဗူးေလး ထုတ္ေပးပါတယ္။ သူ ဆိုင္ကို "အရည္ေဖ်ာ္လို႔ရလား" ဆိုၿပီး ေသခ်ာေမးဝယ္ လာတာတဲ့။

သူမ်ား အေၾကာင္းေျပာလို႔ ဝေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အေၾကာင္းေျပာပါ့မယ္။ အိမ္ေထာင္က်ခါစကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေလဒီက သိပ္မခ်က္တတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာႀကီး လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ အိမ္ေထာင္သက္ေလးလည္းရ သူလည္း ေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္ေရာ ကြ်န္ေတာ္ ရာထူးက်တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္ခ်က္ရင္ ဟိုဟာကို ဟိုလိုလွီးရတယ္၊ ဒီဟာကို အရင္ထည့္ရတယ္နဲ႔ ဆရာလုပ္ခံရ ေတာ့တာပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တီထြင္စိတ္ အျပည့္နဲ႔ လက္လွမ္းမွီရာ ေကာက္ထည့္တတ္တာပဲ ေျပာစရာရွိတယ္။ ဗူးသီးေၾကာ္ရင္း စိတ္ကူးေပါက္ရင္ မုန္လာဥနီပါ ထည့္ေၾကာ္တာမ်ိဳး၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္ထဲ ဝက္အူေခ်ာင္း ပါလာတာမ်ိဳး ေလာက္ပါပဲ။ စားလို႔ရတာေတြခ်ည္းပဲဟာကို၊ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဟင္းေတြကို "ပစ္ထည့္ဟင္း" တဲ့။