အေကာင္းျမင္သမား

အေကာင္းျမင္သမား

တရားမွ်တပါတယ္ ..
ပါးစပ္နဲ႔ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ခိုက္ခံရမွေတာ့
ေသနတ္နဲ႔ေထာင္နဲ႔ ခုခံရေတာ့မွာေပါ့

မုဒိတာပြားၾကပါ ..
ကမာၻ႔အျမင့္ဆံုး စာရင္းဝင္သြားတဲ့
စြန္႔ဦးတီထြင္ ေတာင္တန္းႀကီးေတြအတြက္
(သူတို႔ကိုဖို႔ဘို႔ အလိုမတူဘဲ တူးဆြခံလိုက္ရတဲ့
က်င္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာၾကေၾကး)

ခြင့္လႊတ္ခဲ့ၾကပါ ..
မေန႔က မိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ႔ သတင္းမင္းသား
ဒီကေန႔ မုတ္ဆိတ္အေဖြးသားနဲ႔ ဘိုးေတာ္နင္းျပား

သည္းခံေစာင့္စားပါ ..
မနက္ျဖန္၊ သဘက္ခါ၊ ဖိန္းႏြဲခါ
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂ဝ၁ဝ ဆက္ဆက္ေရာက္လာပါေတာ့မယ္
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၂ဝ၁ဝ ကေတာ့ နည္းနည္းလိုပါေသးတယ္

တင္မင္းထက္
၃၁ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝဝ၉

(ဝန္ခံခ်က္- ျမန္မာက်ဴးပစ္မွ ကိုရင္အုန္း၊ ကိုေဘာင္း၊ ကိုေမာ္ကင္း၊ ကိုေအေဇာ္ႀကီး တို႔ရဲ႕ စကားလံုးမ်ားကို ျဖတ္ညွပ္ကပ္ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ဆိုလိုရင္းကို ေျပာင္းျပန္လွန္ ပစ္မိတာ နဲ႔ အခ်ိန္မရလို႔ ႀကိဳတင္ခြင့္မေတာင္းႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ။)

Read more...

မ်ိဳးဆက္

Photo: Wiki

မ်ိဳးဆက္

ဒီအေမွာင္ မ်က္လံုးေတြက၊ အေမွာင္ညရဲ႕လက္ေဆာင္
ငါ ရေအာင္ရွာမွာက ေတာက္ပအလင္းေရာင္

ဂူက်န္း

တင္မင္းထက္ ျမန္မာျပန္သည္။

..............................................................  

A Generation

Even with these dark eyes, a gift of the dark night
I go to seek the shining light

Translated by Joseph Allen

..............................................................  

黑夜給了我黑色的眼睛

我卻用它尋找光明

顾城

..............................................................

Gu Cheng (1956-1993) ရဲ႕ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ဂူက်န္းဟာ တရုပ္ေခတ္ေပၚ စာေပမွာ အေရးပါတဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ တဦးျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ထင္ရွားသူျဖစ္ၿပီး၊ သူနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ကဗ်ာဆရာ အမ်ားစုလိုပဲ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာ နယူးဇီလန္မွာ အေျခခ်ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ၃၇ ႏွစ္မွာပဲ သူ႔ ဇနီးသည္ကို ပုဆိန္နဲ႔ တိုက္ခိုက္ၿပီး (ေနာက္ပိုင္း ေဆးရံုမွာ ကြယ္လြန္) သူကိုယ္တိုင္လည္း သတ္ေသသြားပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ရေတာ့ အေမွာင္ေခတ္ေၾကာင့္ မ်က္စိေတြ အေမွာင္ဖံုးရေနေပမယ့္ အလင္းေရာင္ကို ႀကိဳးစားရွာရမွာ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ တာဝန္လို႔ ခံစားရတာနဲ႔ ဘာသာျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အေမွာင္ေခတ္ဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခတ္မွာလည္း ေခတ္စားေနဆဲ စကားလံုး တခုပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း "အေမွာင္ေခတ္ထဲက ရတတ္သမွ်အလင္းေရာင္" .. လို႔ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာက အခ်စ္ကဗ်ာပါ။

၁၉၇၉ မွာ ေရးခဲ့တဲ့ "A Generation" ဆိုတဲ့ ဒီကဗ်ာဟာ သူတို႔ ေခတ္ရဲ႕ Slogan တခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

Read more...

သိုက္

Photo: organizationquest.com

သိုက္

သိုက္ကလာတဲ့ ကေလးေတြဟာ
႐ုပ္ရည္လွပ၊ လာဘ္ကလည္းရႊင္
လူခ်စ္ခင္ၾကသတဲ့ ...။

တာေမြမွာေမြးၿပီး
လွ်ာေလးနည္းနည္းရွည္တဲ့ သမီးက
ငွက္သိုက္ကလာတာျဖစ္မယ္
တခ်ိန္လံုး ပိက်ိပိက်ိနဲ႔ပါပဲ။

ေက်ာက္ကုန္းမွာဖြားလို႔
ေမ်ာက္႐ံႈးေအာင္ကစားတဲ့ သားက
ႂကြက္သိုက္ကလာတာထင္တယ္
တအိမ္လံုး ႐ႈပ္ပြေနေတာ့တာပဲ။

အေပ်ာ္လြန္လို႔ ငိုလိုက္ၾက
အငိုလြန္လို႔ ရီလိုက္ရနဲ႔
မိသားစု အသိုက္ေလးမွာ
ေရႊမန္က်ီးသီးေတာင့္ေတြ မလိုပါ။

တင္မင္းထက္
ဒီဇင္ဘာ ၂ဝဝ၉

Read more...

Green Memory (10)

အင္းလ်ားအေၾကာ္ဆိုင္

ေန႔ဖို႔ညစာ ခ်န္စရာမလို
ဘဝကို ပူပူေႏြးေႏြး
အခ်ဥ္ရည္ေလးနဲ႔ ျမည္းခဲ့တယ္

တင္မင္းထက္
၂ဝဝ၉

Read more...

မရီရတဲ့ ကဗ်ာ

မရီရတဲ့ ကဗ်ာ

အျမစ္ကိုထိလို႔မွ မနာတတ္ရင္
အသီးအေၾကာင္း မေျပာၾကေၾကး။

ၾကက္သြန္ေတြနာတတ္သလားဆိုၿပီး
တလႊာခ်င္းခြာၾကည့္မိတယ္
သူတို႔ကေတာ့ ဗလာ
ကိုယ့္မွာသာ မ်က္ရည္ေတြက်လို႔ ...။

တင္မင္းထက္
၁၆.၁၂.ဝ၉

Read more...

ပထမ ကဗ်ာ

တေန႔က သူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႔ ကဗ်ာဝပ္ေရွာ့ေလး လုပ္ၾကမလား တိုင္ပင္ျဖစ္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ငါ ဘာမ်ား ေျပာစရာ ထူးထူးျခားျခား ရွိသလဲ လို႔။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္သတိထားမိတယ္။ ကဗ်ာ သေဘာတရား၊ နည္းစနစ္ စတာေတြ ဘာမွ မသိပါလား ဆိုတာကို။ ကဗ်ာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖတ္ဖူးေပမယ့္ ေရွးကဗ်ာဆိုလည္း သင္ရိုးမေက်၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာၾကေတာ့လည္း မႏွံ႔စပ္။ (အဲဒါနဲ႔ပဲ မလုပ္ၾကတာေကာင္းမယ္၊ ရိုးရိုးပဲ ဆံုၾကမယ္လို႔ ျဖစ္သြားတယ္။)

ေရးတာကလည္း ခပ္နည္းနည္းပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက ၁ဝ ပုဒ္ေလာက္ေရးၿပီး၊ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္ မေရးျဖစ္။ ေနာက္ပိုင္း ဖိုရမ္၊ ဘေလာ့ဂ္၊ အြန္လိုင္း သိုင္းေလာကထဲ ေရာက္မွ ျပန္ေရးျဖစ္တယ္၊ အပုဒ္ ၂ဝ ဝန္းက်င္။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့ သြားေလရာ၊ လုပ္ေလရာ ကဗ်ာေလးနဲ႔။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့ ေကာ္ဖီကိုပဲ ကဗ်ာ ၄-၅-၆ ပုဒ္ တန္းစီေရးသြားလိုက္တာ။

၂ဝဝ၉ တႏွစ္ထဲမွာ အပုဒ္ ၂ဝ ေလာက္ ေရးျဖစ္တာကလည္း အသစ္ေလး ေရးၿပီးတင္လိုက္၊ ဖတ္တဲ့သူ အသံကို ခ်က္ခ်င္းၾကားရ ဆိုေတာ့ အားတက္လို႔လည္း ပါပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ေျပာၾကလို႔ အတင္းေရးျပန္ေတာ့လည္း ဟို ပံုျပင္လို ျဖစ္မွာေၾကာက္ရေသးတယ္။

ေရွးေရွးတုန္းက ရြာတရြာမွာ ကဗ်ာ ဝါသနာပါတဲ့ ဘုန္းႀကီးတပါး ရွိသတဲ့။ တေန႔ၾကေတာ့ စာဖတ္ရင္း ယပ္ေတာင္ခပ္ရင္း ကေန၊ ထန္းလက္ယပ္ေတာင္ အေၾကာင္း ကဗ်ာေရးဦးမွပဲလို႔ အႀကံရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ "ရိုးရင့္ရြက္ရွည္" လို႔ တေၾကာင္းေရးလိုက္ သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ခဏထသြားတုန္း ဦးသူေတာ္ ေရာက္လာၿပီး။ ငါ့ ကိုယ္ေတာ္ ကဗ်ာစပ္ေနတာပဲ ဆိုၿပီး "တိုးဆင့္က်က္သေရ" လို႔ ဆက္ေရးသြားသတဲ့။

ကိုယ္ေတာ္လည္း စားပြဲျပန္ေရာက္ေရာ ဒါ ဘယ္သူေရးသြားတာလဲ၊ တယ္ေကာင္းပါလား ဆိုေတာ့ ဦးသူေတာ္လည္း ခပ္ႂကြားႂကြားနဲ႔ "တပည့္ေတာ္ပါ ဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္တာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ဆက္စပ္စမ္း ဆိုေတာ့ ဦးသူေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။ သူမွ ကဗ်ာ မစပ္တတ္တာ။ ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရတာနဲ႔ "ဂိုးဂြင့္ဂြက္ေဂြ" လို႔ စပ္လိုက္သတဲ့။

ကိုယ္ေတာ္လည္း ေဒါပြပြနဲ႔ ထကန္လိုက္တာ၊ ဦးသူေတာ္ ခမ်ာ ေက်ာင္းေလွကားကေန လိမ့္ၿပီး ေလွကားရင္းက စဥ့္အိုးႀကီးနား က်သြားသတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ကဗ်ာဉာဏ္ ကြန္႔ျမဴးၿပီး "အိုးျဖင့္ဖက္သေလ" ဆိုၿပီး အိုးကို ဖက္ေနသတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္လည္း ေဒါသ ထြက္သထက္ ထြက္လာၿပီး ဦးသူေတာ္ ဆံုးမမယ္ဆိုၿပီး ေၾကးစည္လက္ခတ္နဲ႔ ဆင္းလာသတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ဦးသူေတာ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ "က်ိဳးရင့္ခက္မေလ" လို႔ ထပ္စပ္ျပန္သတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္လည္း သတိဝင္လာၿပီး ဦးသူေတာ္ကို ခ်မ္းသာခြင့္ေပးလိုက္သတဲ့ကြယ္။

အဲဒီလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း "တိုးဆင့္က်က္သေရ" တုန္းက ေျမွာက္ေပးၾကတာနဲ႔ ေရးလာလိုက္တာ "ဂိုးဂြင့္ဂြက္ေဂြ" ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။

ေက်ာင္းတုန္းကေရးတဲ့ ၁ဝ ပုဒ္ေလာက္မွာမွ မႀကိဳက္ေတာ့တာနဲ႔ ျပန္မတင္ေတာ့တာ ၂-၃ ပုဒ္ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ စာအုပ္ရွင္းရင္း အဲဒီ ခ်န္ခဲ့တဲ့ထဲက တပုဒ္ထြက္လာေတာ့ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ကဗ်ာဆိုတာ သတိရမိတယ္။

လြတ္ေျမာက္ရာ

ဦးတည္ရာမဲ့ ... မီးရထား
ျမင္ေနက် ရႈခင္း
တဝက္စိမ္းလယ္ကြင္းမ်ားနဲ႔
စဥ္ဆက္မျပတ္ ေတာင္တန္းေတြ ...။

နရီကိုက္ ... ေရြ႕လ်ားမႈက
လြတ္ေျမာက္ခ်င္လွၿပီ ...။

ေနၾကာရိုင္းေတြက
စနက္တံထင္တယ္
ဆံဖ်ားထိေလာင္ကြ်မ္းေနေပါ့ ...။

ေနာက္ဆံုးေတာ့
သည္းခံျခင္း အေငြ႔ပ်ံ
ေကာင္းကင္ေအာက္ကရုန္းထြက္
စည္းရိုးကိုခ်ိဳးဖ်က္
ငါ့ျမင္းကို
မင္းဆီစိုင္းခဲ့ၿပီ ...။

တင္မင္းထက္
(ဝိညာဥ္ျပာတို႔ မိုးေကာင္းကင္၊ ၁၉၉၂)

ဖတ္ရင္းနဲ႔ အဲဒီကဗ်ာကို ေရးျဖစ္ပံုကို သတိရလာတယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္၊ မႏၲေလးကို ရထားနဲ႔ သြားရင္း ပ်င္းကလည္းပ်င္း၊ ရထားလမ္းေဘးမွာ ေတြ႔သမွ် လယ္ကြင္း၊ ေတာင္တန္း၊ ေနၾကာခင္း စတာေတြ အကုန္ထည့္ေရးထားတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး တပိုဒ္ကေတာ့ ဆရာေအာင္ေဝးတို႔ ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္းနဲ႔ ဒုန္းဆိုင္းေနတဲ့ ကာလဆိုေတာ့ ျမင္းစီးၾကည့္မိတာပါ။

ကိုယ့္ ပထမ ကဗ်ာကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားရဲ႕ ပထမ ကဗ်ာေတြကိုလည္း သိခ်င္မိပါတယ္။ (ဤကား အလစ္အငိုက္ တက္ဂ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။)

ကိုေအာင္သာငယ္၊ ကိုညိမ္းညိဳ၊ တီခ်ယ္ေမၿငိမ္း၊ မေနာ္၊ မအိႁႏၵာ၊ မေကသြယ္၊ မသီတာ၊ မမသီရိ တို႔ အဆင္ေျပရင္ ေရးေပးေစခ်င္ပါတယ္။ မအားရင္၊ အာရံုမရရင္လည္း ေနပါေစ။ ပထမဆံုးေရးတဲ့ ကဗ်ာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္တဲ့ ကဗ်ာ၊ ပထမဆံုး ရည္းစားကို ပထမဆံုး ေပးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ၊ ပထမဆံုး အမ်ိဳးသားစာေပဆုရတဲ့ ကဗ်ာ စသည္ျဖင့္ ပထမ တခုခုေပါ့။

Read more...

ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္

ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္ေတြ ရတတ္ၾကပါသလား။ အီးေမးလ္ သံုးသူေတြရဲ႕ ၁ဝဝ% က ရပါတယ္လို႔ ေျဖၾကမွာပါ။

အီးလ္ေမးလ္ဟာ အေနေဝးေနၾကတဲ့၊ ေတြ႔ဆံုဖို႔ မလြယ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳး အေပါင္းအသင္းေတြ အလြယ္တကူ ထိေတြ႔ ဆက္သြယ္လို႔ရတဲ့ အသံုးဝင္လွတဲ့ ေခတ္ေပၚ နည္းပညာတခုပါပဲ။ ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ စာေရးၿပီး စာတိုက္ကေန ပို႔ၾကတယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ အတူ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး အေၾကာင္းအရာစံု ပါဝင္တဲ့ ေပးစာေတြကို စုၿပီး ဘယ္သူဘယ္ဝါ့ ေပးစာမ်ား ဆိုၿပီး စာအုပ္ေတာင္ စုထုတ္ တတ္ၾကေသးတယ္။

ဘယ္သူ႔ အီးေမးလ္မ်ား ဆိုၿပီး စာအုပ္ ထုတ္ဖို႔ေတာ့ မလြယ္ေပဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပို႔တဲ့ ေမးလ္အမ်ားစုက အလြယ္တကူ ပို႔လို႔ရတဲ့ ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ မူရင္းက ဝဘ္ဆိုဒ္တခု၊ ဘေလာ့ဂ္တခု ျဖစ္ေနတာလည္း မ်ားတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္လည္း မဆိုးပါဘူး အနည္းဆံုး "သူ ငါ့ကို သတိရသားပဲ" လို႔ သိရတာေပါ့။

ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအရာကလည္း စံုပါတယ္။ ဟာသတိုထြာ အစ၊ ႏွလံုးေရာဂါ ကာကြယ္နည္း အလယ္၊ ေမာ္ဒယ္မေလး အိပ္ခန္းထဲမွာ ဖံုးေျပာေနပံု အဆံုး အားလံုးပါပါတယ္။ အမ်ားစုက စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ တခ်ိဳ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပို႔တဲ့ ေမးလ္ေတြကိုေတာ့ ရံုးမွာဖြင့္ရင္ ကမန္းကတန္း ပိတ္ျပစ္ရလြန္းလို႔၊ ဘယ္သူေတြ ပို႔တာဆို ရံုးမွာ ဖြင့္လို႔ မျဖစ္ဆိုတာမ်ိဳး မွတ္ထားရတယ္။

မႀကိဳက္တဲ့ ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ပထမတမ်ိဳးက ေရႊေပလႊာ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒီလို စာမ်ိဳးေတြက စာတိုက္က လာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အိပ္မက္ဆိုတာမ်ိဳး။ ခုေတာ့ အေၾကာင္းအရာ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ ေငြနတ္သမီးတို႔၊ ဦးဘီဂိတ္ ေမတၱာေဝတယ္တို႔ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ပို႔တဲ့သူေရာ ရတဲ့သူပါ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးက Internet Hoaxes ေခၚတဲ့ အလိမ္အညာ သတင္းေတြပါပဲ။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ထန္းပင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အရိုးစုေတြ႔တာတို႔၊ လွ်ာထဲက ပိုးဟပ္တို႔ စသည္ျဖင့္ေပါ့။

အေကာင္းအဆိုး ေရာေနတဲ့ ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္ကေတာ့ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္ေတြက၊ ဝဒ္ဆိုဒ္ေတြက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ကူးၿပီးပို႔ေပးတာပါ။ ကိုယ္ လက္လွမ္းမမွီတဲ့၊ သတိမထားမိလိုက္တဲ့ သတင္း၊ ဗဟုသုတ၊ ရသစာစု စတာေတြ ပါတတ္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုးတာက ေရးတဲ့သူနဲ႔၊ မူလဆိုဒ္ မပါတာ မ်ားပါတယ္။ စာတပုဒ္လံုးကို ဓာတ္ပံုေတြပါကူးၿပီးမွ ဘာလို႔ေရးသူ နာမည္ ခ်န္ထားခဲ့ၾကသလဲ စဥ္းစားမရပါ။

ဒီေန႔ မနက္ပဲ ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္တေစာင္ ရပါတယ္။ သီေပါေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္ရဲ႕ ဇနီးေဟာင္း ႏိုင္ငံျခားသူ ေရးတဲ့ စာအုပ္အေၾကာင္းပါ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေရးသူ နာမည္ေတာ့ မပါပါ။ ပို႔ေပးသူ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မူရင္းေရးသူကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စာပိုဒ္ထဲက ထူးျခားတဲ့ စာသားတခု ျဖစ္တဲ့ "ကိႏၵရီ နဲ႕ မာယာရီ" ဆိုတာကို ကူးၿပီး Google မွာ ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေကသြယ္ ဘေလာ့ဂ္ကဆိုတာ သိရပါတယ္။ ဒီမွာပါ ..

Twilight over Burma

ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ သတင္းစကားက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ (နာမည္မပါတဲ့) ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္တခုကို ထပ္ၿပီး ေဖာ္ဝဒ္ မလုပ္ခင္မွာ၊ စာသားထဲက တခု ႏွစ္ခုကို ကူးၿပီး Google မွာ ရွာၾကည့္လိုက္ပါ။ ေမးလ္ထဲမွာလည္း ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္၊ ျမန္မာဆိုဒ္ အမ်ားစုကလည္း ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ ဆိုေတာ့ မူလ စာကို ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆို ခုနက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ေမးလ္မွာ ေရးသူနာမည္ေလး ထည့္ေပးၿပီး ေဖာ္ဝဒ္လုပ္လိုက္ရင္ ျပည့္စံုတဲ့ ေဖာ္ဝဒ္ေမးလ္ တေစာင္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

Read more...