ကဗ်ာျမစ္မ်ား ဆံုစည္းေဝးကြာ (၂)

ကြ်န္ေတာ္ အာအိုင္တီ စတက္ေတာ့ ၁၉၈၈။ အေမွာင္ကို တြန္းလွန္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾက ...

"မီးဒုတ္ ... မီးဒုတ္ ... ႐ွိဳ႕႐ွိဳ႕" ဆိုသည့္ အထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္က ဖေယာင္းတတိုင္မွ်သာ။ ေရာင္နီကို ျမင္ခဲ့ၾက။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အေမွာင္၊ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သည့္ အေမွာင္ေခတ္။

တကၠသိုလ္ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိေသးခင္ ေက်ာင္း ၃ ႏွစ္ ပိတ္သြားခဲ့။ ပိေတာက္ေတြလိႈင္ခဲ့၊ ခေမာက္ေတြႏိုင္ခဲ့။ ဒါကုန္ရင္ ဖ်ာပံုျပန္မယ္ ဆိုတဲ့သူေတြကလည္း၊ တႏိုင္ငံလံုး မကုန္ေသးလို႔လားေတာ့ မသိ မျပန္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စာအုပ္ အေဟာင္းတန္းမွာ စာအုပ္ေမႊရင္း စစ္တုရင္ ထိုးရင္း၊ အိမ္ကပ္ရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး အေမခြင့္ျပဳထားသည့္ ဖဲဝိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႐ွိဳး႐ိုက္ရင္း။

လူငယ္ဘဝရဲ႕ စြန္႔စားခ်င္စိတ္ကို
ဖဲဝိုင္းမွာသာ ပံုေအာလိုက္ရ
စစ္တုရင္ခံုေပၚမွာ ရဲရင့္လိုက္ရနဲ႔
တစ္   ကိုး   ကင္း   ေန႔ေတြ။

တင္မင္းထက္
(၇၁-၉၃၊ ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း ၂၊ ၁၉၉၃)

၁၉၉၁ မွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္၊ အရင္က ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ "ဘဝမွာ ေရႊေရာင္ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေကာလိပ္ေန႔ရက္မ်ား" နဲ႔ေတာ့ မတူေတာ့ေပ။ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ထိုင္ခံုေနရာေတြ လစ္လပ္၊ ေက်ာင္းသားနံ႔ မနံတဲ့ တစိမ္းတခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေႏြးေအးမွာ ဆံုစည္းရာမွာ ထိုင္ရင္း၊ ေက်ာင္းရဲ႕ ရွားပါးျဖစ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ားကို စကၠဴျမားနဲ႔ ပစ္ရင္း၊ အာစီတူးကို ဟိုင္းလပ္ကား အမိုးေပၚကေန သက္စြန္႔ဆံဖ်ား သြားၾကရင္း ေပ်ာ္လာပါတယ္။

တသက္တာ ေပါင္းရမယ့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရခဲ့ ... "မိုးေသြး"

ကြ်န္ေတာ့္ထက္ စာဖတ္နာသူ။ ကဗ်ာေတြ ဗလာစာအုပ္နဲ႔ အျပည့္ေရးထားသူ။ လက္ဝဲဆန္တဲ့ စာေရးဆရာ တေယာက္ရဲ႕သား။ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ လုပ္မယ့္သူတဲ့။ ရခိုင္႐ိုးမကိုလည္း ေျခလ်င္ျဖတ္ခ်င္ေသးသတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္း မသိေသးသူ။

***

ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္က သိပၸံ-ဝိဇၨာခြဲသည့္ စနစ္သစ္ ပထမဆံုးႏွစ္၊ ဒီေတာ့ အင္စတီက်ဳ မမွီလိုက္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားက အရင္ႏွစ္ေတြလို အီကိုမွာ မစုဘဲ၊ ႐ူပ နဲ႔ ဓာတုမွာ သြားစုေနၾကသည္။ လူစည္ကားသည့္ အဲဒီ အေဆာင္ေတြရဲ႕ အဆံုး အေဆာင္ကန္တင္းဘက္ အထြက္မွာက သူတို႔ မဲဇာလို႔ ေခၚသည့္ ဘူမိေဆာင္။ အစဥ္အဆက္ ေပးထားၾကသည့္ နာမည္ေလးေတြက လွသည္၊ ဘူမိကို မဲဇာ၊ စက္ဝိုင္းပံု သီေရတာျဖစ္သည့္ သခ်ၤာေဆာင္ကို ေမ်ာက္ရြာ၊ မိန္းကေလးေတြ ေက်ာင္းကား ေစာင့္ၾကသည့္ ေက်ာင္းထိပ္က ကုန္းေလ်ာေလးကိုေတာ့ လင္ေမွ်ာ္ကုန္း တဲ့။

မဲဇာမွာက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူ မႈန္ႀကီး နဲ႔ တြတ္ပီလို႔ေခၚၾကသည့္ ေက်ာ္သီဟ ရွိသည္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုေနလင္း စသည့္ အေဆာင္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ပါ တြဲျဖစ္သည္။ ေမဂ်ာမတူ၊ ဇာတိမတူေပမယ့္ ေက်ာင္းသားခ်င္းမို႔ ရင္းႏွီးခင္မင္လြယ္သည္။

ဘူမိမွာ ဆရာ့ သမီး ခ်ိဳသင္းလည္း ရွိသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္စ သူတို႔ဆီ သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ စာသင္ေနခ်ိန္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေဘး အတန္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျပတင္းေပါက္ကေန အတန္းထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႔ပါၿပီ။ ခ်ိဳသင္း၊ မိေခ်ာ နဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္တို႔ တန္းစီထိုင္ေနၾကတာ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ ဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြႏွင့္မို႔ ပစ္တိုင္းေထာင္ေလး ၃ ႐ုပ္ တန္းစီ ေထာင္ထားတာႏွင့္ပင္ တူေနေသးသည္။

***

ကဗ်ာ စေရးျဖစ္သည္။ မိုးေသြးကို ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာ ေပးဖတ္ရင္း လက္ေရးကဗ်ာစာအုပ္ လုပ္ၾကမယ္လို႔ တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၁ ျပန္ဖြင့္တာက သံုးလသာ၊ ေနာက္ ဒုတိယႏွစ္ အတက္ ၁၉၉၁ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာပဲ ေက်ာင္းေတြ ရက္ရွည္ပိတ္သြား ျပန္သည္။

ေက်ာင္းေတြပိတ္တုန္း မိုးေသြး ဆီကိုေတာ့ တခါတေလ ေရာက္ျဖစ္သည္။ မိုးေသြး အခန္းေလးက ပံုႏွိပ္တိုက္၏ အေပၚထပ္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အခန္းေလး။ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိသည္။ အရင္ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး လုပ္စဥ္က သူတို႔တိုက္မွ ထုတ္ခဲ့သည့္ ႏိုင္ဝင္းေဆြ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ အျခားစာအုပ္ေတြရွိသည္။

မိုးေသြး ကဗ်ာေရးသည့္ မွတ္စုစာအုပ္ကို ငွားလာၿပီး ဖတ္ေနစဥ္မွာပဲ မိုးေသြး ေဆး႐ံုတက္ရသည္ဟု ၾကားသည္။ တပတ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ -

ႏွင္းဆီ ဈာပန

အပိုင္း (က)
ႏွင္းဆီဟာ နာက်င္ေနတယ္။
ႏွင္းဆီဟာ ေၾကကြဲေနတယ္။
ႏွင္းဆီဟာ သတိရေနတယ္။
 
အေရာင္စံု တိမ္ေတြေအာက္မွာ ...
ပန္း႐ိုင္းပြင့္ေတြၾကားမွာ ...
အရည္ေပ်ာ္ ဆီးႏွင္းပြင့္ေတြလို
ေအးစက္တဲ့ညရဲ႕ ရယ္သံလို
႐ိုးသားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ရဲ႕
သြားရာလမ္းလို
ဓားတလက္ဟာ ရင္ဘတ္ထဲကို
ခပ္နက္နက္ စူးဝင္ခဲ့ၿပီ
႐ိုးသားျခင္းဟာ ...
မင္းတို႔အတြက္ ဆူးတေခ်ာင္းလား ...။

သစၥာတရားဟာ ...
မင္းတို႔အတြက္ အဆိပ္ျဖစ္ေနမလား။
 
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေသြးတစက္နဲ႔ မ်က္ရည္တစ
တန္ဖိုးျခင္း အတူတူပါပဲ
တစံုတရာကို ေသြးထြက္ေစမွ
ရာဇဝတ္မႈ မဟုတ္ပါဘူး။
မ်က္ရည္ က်ေအာင္ လုပ္ရင္လဲ
ရာဇဝတ္မႈပါပဲ။
မ်က္ရည္တစက္ဟာ
ေသြးစက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေစႏိုင္ရဲ႕။ 

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔
ႏွင္းဆီဟာ တက္ႂကြခဲ့တယ္။
အင္အားသစ္ေတြနဲ႔
ႏွင္းဆီဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။
ေလာကကို
ျမတ္ႏိုးျခင္း မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ခဲ့တယ္။
စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီ။
ေန႔သစ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီ။
ရင္ခုန္ျခင္း ႏွင္းဆီ။

အပိုင္း (ခ)
ႏွင္းဆီဟာ နာက်င္ေနတယ္။
ႏွင္းဆီဟာ ေၾကကြဲေနတယ္။
ႏွင္းဆီဟာ သတိရေနတယ္။
ႏွင္း ဆီ ေသ သြား ၿပီ။ ။

မိုးေသြး
(ႏွင္းဆီဈာပန၊ ၁၉၉၁)

၁၉၉၂ ေမ၊ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ မွာပဲ မိုးေသြး ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကမာၻေျမမွာ ေနထိုင္သြားတယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသအျဖစ္ ကဗ်ာ တခ်ိဳ႕ ခ်န္ခဲ့ပါတယ္။

***

(ဆက္ရန္ ..)