ကဗ်ာျမစ္မ်ား ဆံုစည္းေဝးကြာ (၃)

မိုးေသြး ကြယ္လြန္ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္က ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ က်န္ခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အိမ္က သိမ္းထားခ်င္မွာပဲ ဆိုၿပီး ရက္လည္ေန႔မွာ ေပးလိုက္မိသည္။ ထူပူေနခ်ိန္မို႔ ကဗ်ာမ်ားကို မိတၱဴ ကူးထားဖို႔ လံုးလံုး သတိမရလိုက္။ ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္ရင္ ထည့္ဖို႔ဆိုၿပီး သူ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေရြးထားသည့္ ၄-၅ ပုဒ္ သာ လက္ထဲမွာ က်န္ခဲ့သည္။

မိုးေသြး ရက္လည္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ထားလို႔ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္ႏွင့္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္သည္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးသာျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ဆိုတာကေတာ့ ပိုေတာင္က်ဥ္းေသးသည္။ ဘူမိမွ မႈန္ႀကီး နဲ႔ ေက်ာ္သီဟက မိုးေသြးနဲ႔ တေက်ာင္းထဲ ထြက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လူေတာ့ သိပ္မစံု အာအိုင္တီကပဲျဖစ္သည့္ ေကာင္းထက္က အထဲမွာ။ ကိုေနလင္းလည္း အေဆာင္မွာ ဝင္ဖမ္းလို႔ ပါသြားတယ္လို႔ ဘူမိကလူေတြ ေျပာပါတယ္။
ဲ
အဲဒီညက သူငယ္ခ်င္း အေယာက္ ၁၄-၅ ေယာက္ အုပ္စုလိုက္ႀကီး ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြား ေနမိၾကသည္။ ေက်ာက္ေျမာင္းကေန ပုဇြန္ေထာင္ ပန္းၿခံထဲက အရက္ဆိုင္ ေရာက္ၾကတာ၊ ကန္ေတာ္ႀကီး ကန္ပတ္ တံတားေလးမွာ သြားထိုင္ခဲ့ၾကတာ ကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါသည္။

အာအိုင္တီကန္တင္းက အျပန္ တေန႔လည္၊ အက္ဖ္ေဆာင္နားက ကံ့ေကာ္ပင္ရိပ္ ျမက္ခင္းမွာ အိပ္ရင္း မိုးေသြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူ စိတ္ဝင္စားေနသည့္ ဆရာမေလး ေန႔လည္က သူ႔ ရက္လည္ကို လာသည့္ အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မိုးအလင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။

***

၁၉၉၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္တယ္။ ေက်ာင္းမဖြင့္မွီမွာ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္ခ်ထားခဲ့သူ အမ်ားစုကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ျပန္တက္ၾကရ ပါတယ္။

ေက်ာင္းေပါင္းစံုကေတာ့ စည္ကားဆဲ အာစီတူး (လိႈင္) ကို ခပ္စိပ္စိပ္နဲ႔ အာစီသရီး (ၾကည့္ျမင္တိုင္) ကို ခပ္က်ဲက်ဲ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးနဲ႔ တူသည့္ အာစီဝမ္း (ဗိုလ္တေထာင္) ကိုေတာ့ တေခါက္ ႏွစ္ေခါက္ပဲ ေရာက္ဖူးတယ္။

အာအိုင္တီ ၁ တန္း ၂ တန္းက ေက်ာင္းသားမ်ား အစဥ္အလာအရ အေရာက္အေပါက္ အမ်ားဆံုးကေတာ့ အာစီတူး ပါပဲ။ အတန္းငယ္မ်ား ေနရသည့္ စဥ့္ကူ၊ ပုပၸါး စသည့္ အေဆာင္မ်ားက သမိုင္းဝင္းထဲမွာ ဆိုေတာ့ အာစီတူးက လမ္းအလြန္သင့္သည္။ ဘုရားပြဲက တဲတန္းရွည္ ဆိုင္တန္းေတြနဲ႔တူသည့္ အေဆာင္ကန္တင္း ကလည္း အာစီတူး ေနာက္ေပါက္ႏွင့္ မေဝးလွ။

အေဆာင္ကန္တင္းက ေရႊၾကယ္မွာ၊ ေတာင္တြင္းႀကီးမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း၊ မာလာဝင္းမွာ လက္ဖက္ထမင္းေလး၊ ပံုမွန္ေလး စားရင္း၊ ပိုက္ဆံရႊင္ရင္ ကန္သာယာမွာ တ႐ုပ္စာ စားရင္း အာစီတူးကို ကူးလို႔ရတယ္ေလ။ (လက္ဖက္ထမင္း ဦးထုတ္ေဆာင္းဆို ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ အုပ္ေပးေသးတယ္။ ပံုမွန္ ဆိုတာက ထမင္းကို ဟင္းရည္ဆမ္းၿပီး လက္ဖက္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး စသည္ျဖင့္ ပံုေပးတာ။ တပြဲ ၂ က်ပ္လို႔ ထင္တာပဲ။)

ေန႔ေက်ာင္းသားေတြ ကလည္း အတန္းလႊတ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တန္းလံုးကြ်တ္ သြားၾကတယ္။ ကားမရရင္ ဟိုင္းလပ္ကားကို ေခါင္မိုး အျပည့္တက္စီးၾကသည္။ အာစီတူးထဲ စာသင္ခန္း အျပင္မွာ ရံုးစုရံုးစု အဖြဲ႔ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ျမင္ေနၾက မ်က္ႏွာေတြပါပဲ။

***

အဲဒီ ႏွစ္မွာ ကိုေနလင္းတို႔က တဆင့္ သိလာသူ တေယာက္ကေတာ့ စိုးစိုး (ေနဆူးသစ္) ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ တတန္းငယ္သည့္ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ ႏွင့္ ပုသိမ္သား။ အေဆာင္ကို စေရာက္ကတည္းက အားလံုးက သူ႔ကို ကဗ်ာဆရာလို႔ သိၾကတယ္ (နဖူးမွာ စာကပ္လာသလား မသိ)။ သူက ကိုျမင့္မိုးေအာင္ စသည့္ ပုသိမ္ဆက္ ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ေရာ အျခား စာေပေလာကသား တခ်ိဳ႕နဲ႔ပါ သိကြ်မ္းသူ။

ဝါသနာပါသူခ်င္း စုမိေတာ့ လက္ေရးကဗ်ာစာအုပ္ လုပ္ဖို႔ ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းမွာ ကဗ်ာ စာအုပ္ ယဥ္ေက်းမႈ အဆက္ျပတ္ေနခ်ိန္။ အသိုင္းအဝိုင္းကလည္း သိပ္မက်ယ္ျပန္႔ေသး။ ဘူမိက လူေတြက သူတို႔ ဆရာမ မေမၿငိမ္း ဆီက ကဗ်ာေတာင္းေပးမယ္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားတက္သြားသည္။ ေနာက္ နီးစပ္ရာ စုၾကေတာ့ ဖရက္ရာမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ အာစီသရီးက ရဲလြင္ (ဖဲရိုက္ဖက္)၊ အာစီတူးက ထားထားစိုး (ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း) တို႔ဆီက ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ရသည္။ နာမည္ရစ ျပဳေနၿပီျဖစ္သည့္ သရဝဏ္ (ျပည္) ကိုေတာ့ စိုးစိုး မွတဆင့္ ဆက္သြယ္မိသည္ထင္သည္။ ေက်ာ္သီဟနဲ႔ ကိုေနလင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘူမိမွ ကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရသည္။

***

ကဗ်ာေတြ အေတာ္ စုမိေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာ ရွာရျပန္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္မိသည္ မသိ ေနဝင္းေအာင္ ႏွင့္ ဆက္မိသြားတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တႏွစ္ထဲ အေဆာင္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ၿပီး၊ ကဗ်ာလည္း ေရးေတာ့ သူ႔ကဗ်ာလည္း ထည့္ျဖစ္ပါတယ္။ (ခုေတာ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ပန္းခ်ီဒီဇိုင္းဆရာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။) သူ ေနသည့္ သမိုင္းဝင္းထဲက အင္းေလးေဆာင္မွာ စိုးစိုး ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ သြားၿပီး ကဗ်ာေတြ အၿပီးသတ္ေ႐ြး၊ စာအုပ္ ပံုစံခ်ၾကတယ္။

ပထမဆံုး စာအုပ္ဆိုဒ္ ေရြးရတာေပါ့။ ပံုႏွိပ္ စာအုပ္မ်ားက ပံုႏွိပ္စက္မ်ားမွာ သံုးသည့္ ဒီမိုင္းဆိုဇ္ (Quad Demy 45" x 35") ကို အေျခခံသည္။ မဂၢဇင္းဆိုဇ္ ဆိုတာက ဒီမိုင္းကို ၈ ခ်ိဳး ခ်ိဳးထားသည့္ ဆိုဇ္။ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြက ၁၆ ခ်ိဳး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စီစစ္ေရး မတင္ဘဲ ေက်ာင္းထဲမွာသာ ျဖန္႔ခ်ီမယ့္ စာအုပ္ျဖစ္လို႔ ဒီမိုင္းဆိုဇ္ကို အေျခမခံ၊ စာကူးစက္လွည့္မွာ ျဖစ္လို႔ ေလွ်ာက္လႊာ စာရြက္ဆိုဇ္ကို အေျခခံရသည္။ စာရြက္ မပုတ္ခ်င္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာကို ေလးေခါက္ ခ်ိဳး႐ံုသာ။ ကဗ်ာေရးလို႔ အဆင္ေျပေအာင္၊ နည္းနည္းလည္း ဆန္းေအာင္ ဆိုၿပီး ေလးေထာင့္ စပ္စပ္ မခ်ိဳးပဲ၊ အရွည္ေလး ခ်ိဳးဖို႔ ေရြးျဖစ္ၾကသည္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ စာကူးစက္ လွည့္ဖို႔ ဖေယာင္းစကၠဴမွာ ေရးရသည္။ ၿပီးမွ ဂတ္စတာနာ လွည့္ခ်င္လွည့္၊ စက္မရွိရင္ ဖေယာင္းစကၠဴေပၚမွာ မွင္ထည့္ၿပီး မီးေခ်ာင္းနဲ႔ လွိမ့္လို႔လည္း ရသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာကူးစက္ကို ဂတ္စတာနာ ေခၚၾကတာ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အသံုးမ်ားသည့္ တံဆိပ္ Gestener ကို အစြဲျပဳၿပီး ေခၚတာ ျဖစ္ပါတယ္။)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဖေယာင္း မေရးျဖစ္ဘဲ၊ ၿပီးမွ ၾကည့္စီစဥ္မည္ ဆိုၿပီး စာရြက္ေပၚမွာသာ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္အတြက္ စာမ်က္ႏွာဖြဲ႔ၿပီး ေရးတာျဖစ္လို႔ စာရြက္ေပၚမွာ ထိပ္တိုက္ေရးရသည္။ ဒါမွ စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အခါ စာရြက္ကို ေခါက္ခ်လိုက္ၿပီး ခ်ဳပ္လို႔ လြယ္သည္။ ေနဝင္းေအာင္ လက္ေရးက တကယ့္ ပန္းခ်ီလက္ေရးဆိုေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ ေရးလို႔ေကာင္းသည္။ ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံု ကိုလည္း အပုဒ္တိုင္း အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆြဲေပးသည္။ စာအုပ္ေလး ႐ုပ္လံုးေပၚလာေလ စိတ္လႈပ္ရွားေလပါပဲ။

ဒီဇိုင္း အၿပီးမွာေတာ့ ဒုကၡ စပါၿပီ။ ဆရာမင္းလူ ဝတၳဳေတြမွာ ဖတ္ဖူးသလို ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ဖို႔ နာရီခြ်တ္ၾက၊ လက္စြတ္ခြ်တ္ၾကေတာ့ လုပ္စရာ မလိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၃-၄ ေယာက္ စုလိုက္ေတာ့ ေလာက္ေလာက္ငွငွ ရွိပါသည္။ ျပႆနာက စာအုပ္လွည့္ေပးမယ့္သူ မရွိတာပါ။ ၃၄ လမ္း၊ ၃၅ လမ္း တေလွ်ာက္ ဆိုင္ေပါက္ေစ့ လိုက္ေမးရပါတယ္။ ဆိုင္ ၂ဝ ေက်ာ္ ၃ဝ ေလာက္ ရွိလိမ့္မည္။ အေရးအခင္းေတြ တခုၿပီး တခုျဖစ္ၿပီးခ်ိန္၊ ေက်ာင္းသားေတြ စုထုတ္မည့္ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဘယ္သူမွ မလွည့္ေပးရဲပါ။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ဘာမွ မၿငိပါ ဖတ္ၾကည့္ပါ ဆိုေသာ္လည္း စီစစ္ေရး မတင္ရင္ မလုပ္ရဲပါတဲ့။ ပိုက္ဆံပိုေပးမယ္ ဆိုတာေတာင္ ျပႆနာ ျဖစ္လို႔ စက္သိမ္းခံ၊ လူအဖမ္းခံရရင္ မတန္ဘူး ဆိုၿပီး ျငင္းၾကပါတယ္။

***

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လွည့္ေပးမယ့္ စက္ တခုေတြ႔ပါတယ္။ ပံုမွန္ေဈးရဲ႕ ၂ ဆ ေလာက္ ေတာင္းေပမယ့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေပးၾကပါတယ္။ သူ လုပ္ေပးတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီဇိုင္းတြဲထားတဲ့ စာရြက္ေတြကို ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ဖေယာင္းေဖာက္ေပး၊ စာကူးစက္ လွည့္ေပးတာပါ။ အဖံုးကို မွင္အမဲ၊ အတြင္းကို မွင္ျပာလို႔ ေရြးလိုက္ၾကပါတယ္။ အကုန္အက် သက္သာေအာင္ စာအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ မအပ္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က စာအုပ္ခ်ဳပ္ေနၾက ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ခ်ဳပ္ၾကမယ္။ ျဖတ္တာေတာ့ အိမ္နားတင္ ျဖတ္ေနၾက ဓားစက္ရွိပါတယ္။

စာအုပ္က စုစုေပါင္း ၅ဝဝ (ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ အနည္းဆံုး ၅ဝဝ ကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္)။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘူမိနက္သန္ ဖဲ႐ိုက္တဲ့ ထပ္ခိုးေလးမွာ စိုးစိုးတို႔ ရဲလြင္တို႔ အျပင္ ဝိုင္းသားေတြကိုပါ ေခ်ာဆြဲၿပီး ခ်ဳပ္ၾကပါတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ စာရြက္ေလးေတြ ေခါက္ၿပီး အလယ္က စတပ္ပလာနဲ႔ ခ်ဳပ္တာပါပဲ။ စာအုပ္ေလး ျဖစ္လာေတာ့ ေပ်ာ္တဲ့ အေပ်ာ္ကိုေတာ့ ျပန္မေျပာျပတတ္ပါဘူး။ ေနာက္ သံုးႏွစ္ အၾကာမွာ ရည္းစားရေတာ့ ေပ်ာ္တာထက္ နည္းနည္းပဲ ေလ်ာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။

ေျပာဖို႔ေမ့ေနလိုက္တာ၊ စာအုပ္နာမည္က စိုးစိုးေပးတာ - 

ဝိညာဥ္ျပာတို႔ မိုးေကာင္းကင္

စာအုပ္ အဖြင့္မွာ ေရးထားတာက -

ခံစားမႈစစ္မွန္စြာ
အနာဂတ္အလင္းတံခါးကို
ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ
သင္ဟာ -
"ဝိညာဥ္ျပာတို႔ မိုးေကာင္းကင္" ကို
ရရွိပါလိမ့္မယ္ ... ...

(ဆက္ရန္ ..)