ကဗ်ာျမစ္မ်ား ဆံုစည္းေဝးကြာ (၄)

စာအုပ္ အဖံုး ဒီဇိုင္းကလည္း ေနဝင္းေအာင္ ပါပဲ။ တကယ္က အဖံုးက ၂ ထပ္ပါ။ အတြင္း တထပ္က ေက်ာ္သီဟ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဒီဇိုင္းပါ။ အျပင္အဖံုးနဲ႔ အိုင္ဒီယာကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ေခတ္ေပၚ ပန္းခ်ီ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းထဲမွာ ထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကို အဆက္ျပတ္ ေနခ်ိန္မွာ ထြက္လာတာ ဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားၾကပါတယ္။ (ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ၉ဝ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း အရင္ဆံုး ျပန္ထြက္တဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။) အထဲမွာကလည္း တပုဒ္ခ်င္းစီကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ စာအုပ္ေလးက ပံုစံသြက္ေနပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္ လိုက္ေရာင္းသလို၊ ကဗ်ာပါတဲ့ သူေတြေရာ၊ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ ခြဲေပးၿပီး ေက်ာင္းေပါင္းစံုမွာ လိုက္ေရာင္းခိုင္းပါတယ္။ မိန္းထဲကိုေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ အာစီတူး ထဲမွာေတာ့ ေနရာ အႏွံ႔ပါဘဲ။ အလယ္ကန္တင္း၊ လူငယ္ကန္တင္း၊ ေက်ာင္းကားေစာင့္တဲ့ ေနရာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ အေဖာ္ကလည္း ေကာင္း၊ ေပ်ာ္ကလည္း ေပ်ာ္ေနေတာ့ ရွက္တယ္ ဘာတယ္ မရွိပါဘူး။

မာနလည္း နည္းနည္းေတာ့ ထားပါတယ္။ ကဗ်ာ မဖတ္တတ္ဘူး၊ စိတ္မဝင္စားဘူး၊ အားနာလို႔ ဝယ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ အတင္းမေရာင္းပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ စီးပြားရွာတာမွ မဟုတ္တာ။ မဖတ္တဲ့ သူတေယာက္ဆီ တအုပ္ေရာက္သြားရင္ တအုပ္နာပါတယ္။ စာအုပ္က တလ မျပည့္ခင္ ကုန္သြားပါတယ္။

ေရာင္းရေငြကေတာ့ ကဗ်ာ စာအုပ္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေရာင္းေပးတဲ့ သူေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္လိုက္ၾက၊ သူမ်ားေက်ာင္း သြားေရာင္းၾကရင္း ထမင္းစားလိုက္ၾကနဲ႔ ကုန္တာပါပဲ။

***

အဖြင့္ကဗ်ာက တီခ်ယ္ေမၿငိမ္းပါ။ "အိပ္မက္ေပ်ာ္" ... တဲ့။

အိပ္မက္ေပ်ာ္

ရင္တစ္ခုန္
အၿပံဳးတစ္ခ်က္
ထြက္သက္ဝင္သက္နဲ႔ၿငိ
ပီဘိပီတိ ...

ေအာင္ျမင္ျခင္း
ပန္းခင္းမ်ား
ေတးသီခ်င္းနဲ႔အတူ
လိပ္ျပာလူေတြ
သာယာတဲ့သက္တန္႔ထဲ
ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ေန ...

ကမာၻ
လွပစြာ
ပန္းေတြပြင့္
ေနျခည္သာ
စမ္းေရစီး
ဂီတာတီးလို႔လဲေကာင္း ...

စုတ္တစ္ခ်က္
အေရာင္လြင္
ႏုႏြဲ႔ေျပာက္မႊန္း
ေတာက္ရႊန္းတဲ့ေရာင္စဥ္ေတြဖန္တီး
႐ႈမၿငီးႏိုင္ ...

ခ်စ္သူ
မျငဴစူ
ျဖဴစင္ၿပံဳး
အမုန္းဆိုတာမသိ
ရင္ထဲၿငိစရာ အသံခ်ိဳနဲ႔ ...။

ေမၿငိမ္း

သူက အဲဒီ ေခတ္မွာ လံုးခ်င္းနဲ႔ နာမည္လည္း ႀကီးေနၿပီး အာစီတူးမွာ ဆရာမလည္း ျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းအသိုင္းအဝိုင္းမွာ လူသိမ်ားပါတယ္။ တီခ်ယ္ေမၿငိမ္းလည္း ပါပါတယ္ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး စသည္ျဖင့္ သူ႔ ကဗ်ာ ျပၿပီး ေရာင္းရတာလည္း မနည္းပါဘူး။

တီခ်ယ္ေမၿငိမ္းက စာေရးဆရာမ ပံု အျပည့္၊ ေမး႐ိုးေပၚေပၚ လူဟန္သြယ္သြယ္၊ ရင္ဖံုးအက်ႌ ခပ္ပြပြနဲ႔၊ ဘူမိက သူေတြက အေမလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လည္း အဲဒီ ကထဲက စၿပီး ခင္သြားလိုက္တာ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ တေလွ်ာက္လံုးသာမက ခုထက္ထိလည္း အဆက္အသြယ္ မျပတ္ပါ။ ဆရာတပည့္လိုေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းလိုေရာ ေပါင္းျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။

စာအုပ္ စုလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလို ခင္သြားၾကပါတယ္။

***

"ဝိညဥ္ျပာ ..." မွာ စာစီအမွား တခုေတာ့ ပါသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အပိုဒ္ ျဖစ္တဲ့ စိုးစိုး ရဲ႕ ကဗ်ာမွာ စာေၾကာင္းတေၾကာင္း က်န္ခဲ့ၿပီး၊ စာပုဒ္စီတာလည္း မွားသြားပါတယ္။ သူ႔ စာအုပ္ထဲက မူအေဟာင္းကို ေနဝင္းေအာင္က ကူးလိုက္မိတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ပရုဖ္ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ဘယ္လို လြတ္သြားတယ္ မသိပါ။ အေႂကြးဆပ္တဲ့ အေနနဲ႔ အခု တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

သကၠရာဇ္ ၂၀ဝ၀ ရဲ႕ က်န္းမာေရး

ေကာင္းကင္ကို အရင္းတည္
စီးဆင္းသြားေစ
ေရအလ်ဥ္မက္လံုး
ဖုန္းဆိုးျမစ္ အႂကြင္းအက်န္မ်ား
မီးလိုပဲျပဳစား ...။

ကႏၲာရနဲ႔ပင္လယ္
အာဟာရမြတ္သိပ္
အဆိပ္သင့္သက္ျပင္း
ေျဖာင့္ခ်က္စစ္မွန္ရဲ႕လား ...။

ေလညင္းကေလးေတြအတြက္
ျပတင္းတံခါးဖြင့္ထားပါ ...။ ။

ေနဆူးသစ္

အဲဒီတုန္းက အားလံုးက်န္းမာ သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ မွာ ဆိုတာကလည္း ေခတ္စားေန။ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္မယ္၊ ညာျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။ ခုေတာ့ သကၠရာဇ္ ၂ဝ၁ဝ၊ ကမာၻႀကီးေရာ၊ ျမန္မာျပည္ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာ မက်န္းမာ ၾကေသးပါဘူး။

***

စာအုပ္ထြက္လို႔ ေက်ာင္းမွာ လိုက္ေရာင္းေတာ့ တခ်ိဳ႕ကလည္း အံ့ဩၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာပံု မေပါက္တဲ့ အျပင္ ၁ တန္း တုန္းက အတန္းထဲမွာ ျမားပစ္ ခ်န္ပီယံ (၁ တန္း ဆိုတာ ပထမႏွစ္)။ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ စကၠဴျမားပစ္ၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးေတာ့ ပစ္လိုက္ၾကတာ။ အျခား ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ျမားမွာ စာေလးေတြ ေရးၿပီး ပစ္လိုက္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ ရွိသမွ် ဗလာစာအုပ္ ကုန္ေအာင္ ကေလးေတြလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ပစ္ၾကတာပါ။ ဆက္ရွင္ဘီ မွာဆိုေတာ့ မိန္းကေလးက ၁ဝ ေယာက္တည္း၊ ေယာက်ာ္းေလးက ၁၉ဝ။ ဘဲအုပ္ႀကီး ပစ္သမွ် မေဗဒါေတြမွာ အလူးအလဲပါပဲ။

***

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပံုစံကလည္း ဝတၳဳထဲက၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ ကိုညီ (သရဝဏ္) တေယာက္ကေတာ့ ပါးလ်လ်၊ ခပ္ေဆြးေဆြး ဟန္နဲ႔မို႔ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ အတူဆံုး ပါပဲ။ ပင္းယမွာ ေနတဲ့ ကိုညီက အၿမဲတမ္းလို အက်ႌအျဖဴ နဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုး ဝတ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလံုး အက်ႌအျဖဴပဲ ဝတ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ေဘာင္းဘီ ဝတ္ခဲၾကၿပီး ကခ်င္ပုဆိုး၊ ေယာပုဆိုး ေခတ္စားပါတယ္။ ေဘာင္းဘီ မခြ်တ္တန္း ဝတ္တဲ့သူက လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရပါတယ္။ လြယ္အိတ္ကေတာ့ ေက်ာ္သူ စတိုင္ အထံုးနဲ႔။

မိန္းကေလးေတြ ဝတ္စားပံုကိုေတာ့ ေရႊတိုး (ကြ်န္ေတာ့္ မဒမ္) ကိုပဲ နမူနာ ျပရမွာပဲ။ အာစီတူး မွာတုန္းက ဒူးေခါင္းေအာက္ တဘီတိုတို၊ အက်ႌပြပြ၊ သိုးေမႊးလြယ္အိတ္၊ နားဆြဲႀကီးႀကီးနဲ႔။ မဟာတန္းတက္ေတာ့ အေပ်ာ့သား လံုခ်ည္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ဝတ္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

မိန္းကေလးေတြ ဖက္ရွင္ေျပာင္းတယ္ ဆိုတာ အက်ႌ ပြလိုက္ က်ပ္လိုက္၊ လံုခ်ည္ ရွည္လိုက္ တိုလိုက္၊ ဆံပင္ ေကာက္လိုက္ ေျဖာင့္လိုက္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတဲ့ ပံုမ်ိဳး မဝတ္ၾကပါဘူး။ အာအိုင္တီကေတာ့ ပိုေတာင္ ေရွးဆန္ပါေသးတယ္။ ၁ တန္း တုန္းက ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသူကို တန္းလံုးကြ်တ္ ဝိုင္းေနာက္ၾကတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။

***

(ဆက္ရန္ ...)

(စကားမစပ္ .. မစုခ်စ္သူ နဲ႔ ဘေက်ာက္ တဂ္ထားတဲ့ ကိုယ့္အႀကိဳက္ ကို ေရးၿပီးသြားၿပီေနာ္။ ေရႊတိုး ဝတ္တာ မွန္သမွ် ကြ်န္ေတာ့္ အႀကိဳက္ပဲ ျဖစ္ေနတာကိုး :P)