ပထမ ကဗ်ာ

တေန႔က သူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႔ ကဗ်ာဝပ္ေရွာ့ေလး လုပ္ၾကမလား တိုင္ပင္ျဖစ္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ငါ ဘာမ်ား ေျပာစရာ ထူးထူးျခားျခား ရွိသလဲ လို႔။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္သတိထားမိတယ္။ ကဗ်ာ သေဘာတရား၊ နည္းစနစ္ စတာေတြ ဘာမွ မသိပါလား ဆိုတာကို။ ကဗ်ာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖတ္ဖူးေပမယ့္ ေရွးကဗ်ာဆိုလည္း သင္ရိုးမေက်၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာၾကေတာ့လည္း မႏွံ႔စပ္။ (အဲဒါနဲ႔ပဲ မလုပ္ၾကတာေကာင္းမယ္၊ ရိုးရိုးပဲ ဆံုၾကမယ္လို႔ ျဖစ္သြားတယ္။)

ေရးတာကလည္း ခပ္နည္းနည္းပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက ၁ဝ ပုဒ္ေလာက္ေရးၿပီး၊ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္ မေရးျဖစ္။ ေနာက္ပိုင္း ဖိုရမ္၊ ဘေလာ့ဂ္၊ အြန္လိုင္း သိုင္းေလာကထဲ ေရာက္မွ ျပန္ေရးျဖစ္တယ္၊ အပုဒ္ ၂ဝ ဝန္းက်င္။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့ သြားေလရာ၊ လုပ္ေလရာ ကဗ်ာေလးနဲ႔။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့ ေကာ္ဖီကိုပဲ ကဗ်ာ ၄-၅-၆ ပုဒ္ တန္းစီေရးသြားလိုက္တာ။

၂ဝဝ၉ တႏွစ္ထဲမွာ အပုဒ္ ၂ဝ ေလာက္ ေရးျဖစ္တာကလည္း အသစ္ေလး ေရးၿပီးတင္လိုက္၊ ဖတ္တဲ့သူ အသံကို ခ်က္ခ်င္းၾကားရ ဆိုေတာ့ အားတက္လို႔လည္း ပါပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ေျပာၾကလို႔ အတင္းေရးျပန္ေတာ့လည္း ဟို ပံုျပင္လို ျဖစ္မွာေၾကာက္ရေသးတယ္။

ေရွးေရွးတုန္းက ရြာတရြာမွာ ကဗ်ာ ဝါသနာပါတဲ့ ဘုန္းႀကီးတပါး ရွိသတဲ့။ တေန႔ၾကေတာ့ စာဖတ္ရင္း ယပ္ေတာင္ခပ္ရင္း ကေန၊ ထန္းလက္ယပ္ေတာင္ အေၾကာင္း ကဗ်ာေရးဦးမွပဲလို႔ အႀကံရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ "ရိုးရင့္ရြက္ရွည္" လို႔ တေၾကာင္းေရးလိုက္ သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ခဏထသြားတုန္း ဦးသူေတာ္ ေရာက္လာၿပီး။ ငါ့ ကိုယ္ေတာ္ ကဗ်ာစပ္ေနတာပဲ ဆိုၿပီး "တိုးဆင့္က်က္သေရ" လို႔ ဆက္ေရးသြားသတဲ့။

ကိုယ္ေတာ္လည္း စားပြဲျပန္ေရာက္ေရာ ဒါ ဘယ္သူေရးသြားတာလဲ၊ တယ္ေကာင္းပါလား ဆိုေတာ့ ဦးသူေတာ္လည္း ခပ္ႂကြားႂကြားနဲ႔ "တပည့္ေတာ္ပါ ဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္တာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ဆက္စပ္စမ္း ဆိုေတာ့ ဦးသူေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။ သူမွ ကဗ်ာ မစပ္တတ္တာ။ ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရတာနဲ႔ "ဂိုးဂြင့္ဂြက္ေဂြ" လို႔ စပ္လိုက္သတဲ့။

ကိုယ္ေတာ္လည္း ေဒါပြပြနဲ႔ ထကန္လိုက္တာ၊ ဦးသူေတာ္ ခမ်ာ ေက်ာင္းေလွကားကေန လိမ့္ၿပီး ေလွကားရင္းက စဥ့္အိုးႀကီးနား က်သြားသတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ကဗ်ာဉာဏ္ ကြန္႔ျမဴးၿပီး "အိုးျဖင့္ဖက္သေလ" ဆိုၿပီး အိုးကို ဖက္ေနသတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္လည္း ေဒါသ ထြက္သထက္ ထြက္လာၿပီး ဦးသူေတာ္ ဆံုးမမယ္ဆိုၿပီး ေၾကးစည္လက္ခတ္နဲ႔ ဆင္းလာသတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ဦးသူေတာ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ "က်ိဳးရင့္ခက္မေလ" လို႔ ထပ္စပ္ျပန္သတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္လည္း သတိဝင္လာၿပီး ဦးသူေတာ္ကို ခ်မ္းသာခြင့္ေပးလိုက္သတဲ့ကြယ္။

အဲဒီလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း "တိုးဆင့္က်က္သေရ" တုန္းက ေျမွာက္ေပးၾကတာနဲ႔ ေရးလာလိုက္တာ "ဂိုးဂြင့္ဂြက္ေဂြ" ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။

ေက်ာင္းတုန္းကေရးတဲ့ ၁ဝ ပုဒ္ေလာက္မွာမွ မႀကိဳက္ေတာ့တာနဲ႔ ျပန္မတင္ေတာ့တာ ၂-၃ ပုဒ္ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ စာအုပ္ရွင္းရင္း အဲဒီ ခ်န္ခဲ့တဲ့ထဲက တပုဒ္ထြက္လာေတာ့ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ကဗ်ာဆိုတာ သတိရမိတယ္။

လြတ္ေျမာက္ရာ

ဦးတည္ရာမဲ့ ... မီးရထား
ျမင္ေနက် ရႈခင္း
တဝက္စိမ္းလယ္ကြင္းမ်ားနဲ႔
စဥ္ဆက္မျပတ္ ေတာင္တန္းေတြ ...။

နရီကိုက္ ... ေရြ႕လ်ားမႈက
လြတ္ေျမာက္ခ်င္လွၿပီ ...။

ေနၾကာရိုင္းေတြက
စနက္တံထင္တယ္
ဆံဖ်ားထိေလာင္ကြ်မ္းေနေပါ့ ...။

ေနာက္ဆံုးေတာ့
သည္းခံျခင္း အေငြ႔ပ်ံ
ေကာင္းကင္ေအာက္ကရုန္းထြက္
စည္းရိုးကိုခ်ိဳးဖ်က္
ငါ့ျမင္းကို
မင္းဆီစိုင္းခဲ့ၿပီ ...။

တင္မင္းထက္
(ဝိညာဥ္ျပာတို႔ မိုးေကာင္းကင္၊ ၁၉၉၂)

ဖတ္ရင္းနဲ႔ အဲဒီကဗ်ာကို ေရးျဖစ္ပံုကို သတိရလာတယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္၊ မႏၲေလးကို ရထားနဲ႔ သြားရင္း ပ်င္းကလည္းပ်င္း၊ ရထားလမ္းေဘးမွာ ေတြ႔သမွ် လယ္ကြင္း၊ ေတာင္တန္း၊ ေနၾကာခင္း စတာေတြ အကုန္ထည့္ေရးထားတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး တပိုဒ္ကေတာ့ ဆရာေအာင္ေဝးတို႔ ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္းနဲ႔ ဒုန္းဆိုင္းေနတဲ့ ကာလဆိုေတာ့ ျမင္းစီးၾကည့္မိတာပါ။

ကိုယ့္ ပထမ ကဗ်ာကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားရဲ႕ ပထမ ကဗ်ာေတြကိုလည္း သိခ်င္မိပါတယ္။ (ဤကား အလစ္အငိုက္ တက္ဂ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။)

ကိုေအာင္သာငယ္၊ ကိုညိမ္းညိဳ၊ တီခ်ယ္ေမၿငိမ္း၊ မေနာ္၊ မအိႁႏၵာ၊ မေကသြယ္၊ မသီတာ၊ မမသီရိ တို႔ အဆင္ေျပရင္ ေရးေပးေစခ်င္ပါတယ္။ မအားရင္၊ အာရံုမရရင္လည္း ေနပါေစ။ ပထမဆံုးေရးတဲ့ ကဗ်ာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္တဲ့ ကဗ်ာ၊ ပထမဆံုး ရည္းစားကို ပထမဆံုး ေပးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ၊ ပထမဆံုး အမ်ိဳးသားစာေပဆုရတဲ့ ကဗ်ာ စသည္ျဖင့္ ပထမ တခုခုေပါ့။