သမီးရဲ႕ ပန္းခ်ီ

ပန္းခ်ီကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဆြဲေတာ့ မဆြဲတတ္ပါ။ ပန္းခ်ီဆြဲတာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက လူပံုမွာ ႏွာေခါင္း မဆြဲတတ္တာနဲ႔ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ရပါတယ္။

ၾကည့္႐ံုသက္သက္ေတာင္မွ အလင္းအေမွာင္၊ လိုင္း၊ ထုထည္ စတာေတြနဲ႔ ပညာရွင္ၾကည့္ မၾကည့္တတ္ပါ။ ၾကည့္လို႔ အဆင္ေျပရင္ ႀကိဳက္တာပါပဲ။ အင္ပရက္ရွင္း၊ ဆာရီရယ္၊ က်ဴးပစ္ဇင္ စတဲ့ ဝါဒေတြလည္း သိတယ္ဆို႐ံုပဲ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္က ပန္းခ်ီျပခန္းေတြ ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လိုက္ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ေလာကနတ္၊ အင္းလ်ားအတ္၊ ယုဒသန္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈး၊ နယူးထရက္ရွာ စသည္ျဖင့္။ ႀကိဳက္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း မနည္းပါဘူး။

ဆရာႀကီးျမင့္ေစာ ရဲ႕ မီးခိုးေရာင္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆြဲထားတဲ့ ေကာင္မေလးပံုနဲ႔ ဆရာေဖၫႊန္႔ေဝ ရဲ႕ အနီနဲ႔ အစိမ္း တြဲသံုးထားတဲ့ ဓမၼရံႀကီး ကို ခုထိ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက တကားကို ၂ ေထာင္ ဝန္းက်င္၊ မုန္႔ဖိုးက တပါတ္ ၅၀။ "ေဝးခဲ့ၿပီပန္းခရမ္းျပာ" ကိုသာ ဆိုခဲ့ရပါတယ္။

မဝယ္ႏိုင္မွန္း သိသာေပမယ့္ ပန္းခ်ီျပခန္းေတြကေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ ပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးတို႔၊ ယုဒသန္တို႔က ျပပြဲမ်ိဳးမွာေတာ့ လာၾကည့္တဲ့သူ အသင့္အတင့္ရွိလို႔ လူအုပ္ထဲမွာ ေရာေနပါတယ္။ အင္းလ်ားအတ္လို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္တေယာက္တည္း၊ ေကာင္တာ စားပြဲမွာေတာင္ လူမရွိတတ္။ တခါတေလေတာ့ ကိုေအာင္ျမင့္ (ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမပန္းခ်ီနဲ႔ အာဆီယံဆုရသူ) နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ပန္းခ်ီက ဘာအဓိပၸာယ္လဲလို႔ေတာ့ မေမးဖူးပါဘူး။ ပန္းခ်ီမွာ အဓိပၸာယ္ ရွိရမယ္လို႔လဲ မယံုၾကည္ပါ။

ရွားရွားပါးပါး ပန္းခ်ီဆြဲဖူးတယ္ ေျပာလို႔ရ႐ံု ၂ ကား ၃ ကားေတာ့ ဆြဲဘူးပါတယ္။ (လက္ထဲမွာ အလြယ္တကူ မရွိတာ သက္သာသြားတယ္ မွတ္ၾကပါ။)

သမီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထက္စာရင္ ပန္းခ်ီပါရမီ ပါပါတယ္။ ၄-၅ ႏွစ္ သမီးကတည္းက စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈက ပန္းခ်ီဆရာမနဲ႔ သင္ေပးပါတယ္။ ဆရာမေလးကလည္း ကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ရွည္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ခုေတာ့ ၉ ႏွစ္ျပည့္ခါနီး၊ သပ္သပ္ေတာ့ မသင္ျဖစ္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ တပါတ္တရက္ အပိုဘာသာ သင္ရတာမွာေတာ့ ပန္းခ်ီ ယူထားပါတယ္။

သမီးက ဘယ္ဘဝက ဘာေကာင္ဝင္စားတယ္ မသိ အေကာင္ပံုေတြပဲ အဆြဲမ်ားပါတယ္။ ဒါက သူဆြဲထားတဲ့ "ဆင္" ပံုပါ။ နား႐ြက္ေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတယ္။

 Wild Elephant (Crayon on Paper)

meemeechaw.blogspot.com

သူ႔ ကို ဘေလာ့ဂ္ေလး တခုလည္း လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ပံုေတာ့ မ်ားမ်ား မရွိေသးပါဘူး ..