စာအုပ္ေတာမွာ (၄)

ၾကည္ေအး နဲ႔ ႏိုင္ဝင္းေဆြ

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ရန္ကုန္ဘေဆြ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္သြားတာက ၾကည္ေအး။ အဲဒီတုန္းက ၾကည္ေအး စာအုပ္ေတြ ျပန္မထြက္ေသးပါဘူး။ ဟိုးတုန္းက ထုတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ တမ္းတတတ္သည္၊ ဖုန္းသက္တိုင္တို႔၊ က်မပညာသည္ တို႔က ျပားေျခာက္ဆယ္တန္ စာအုပ္ ပါးပါးေလးေတြ။ ကြ်န္ေတာ္က မဂၢဇင္းထဲပါဖူးရင္၊ မဂၢဇင္းထဲက မူကို ရေအာင္ရွာပါတယ္။ ခုနက ေျပာတဲ့ ၃ အုပ္ အပါအဝင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မဂၢဇင္း ဝတၳဳ႐ွည္။ "ေမာင္၊ ကိုကိုနဲ႔ ျမနႏၵာ" နဲ႔ "ေမတၱာမီးအိမ္" က ၃ လဆက္။

ေမတၱာမီးအိမ္ (ဗဂ်ီေအာင္စိုး)

အဲဒီတုန္းက အႀကိဳက္ဆံုးက အျပင္ကလူ။ "ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ႐ိုးေျဖာင့္ခ်င္သူမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္သက္ သေဘာက်သလိုသာ သူမ်ားကို မထိပါးေစဘဲ ေနခ်င္ပါတယ္။" ဆိုတဲ့ အဖြင့္ စာသားနဲ႔တင္ စြဲခဲ့တာေပါ့။

ေနာက္ ဝတၳဳတိုေတြကို တစ္ပုဒ္ခ်င္း စုရပါတယ္။ အမ်ားစုက ရႈမဝ၊ တခ်ိဳ႕က ေသြးေသာက္၊ ျမဝတီ နဲ႔ ေပဖူးလႊာ။ မဂၢဇင္းေတြက လက္ ၂ လံုး ၃ လံုးထူတာႀကီးေတြ။ ကဗ်ာေတြကိုေတာ႔ လက္ေရးနဲ႔ ကူးရပါတယ္။ ၾကည္ေအးကဗ်ာ ေပါင္းခ်ဳပ္ ကို အားမာန္သစ္ကထြက္ေတာ့ မေက်နပ္ပါ။ ပထမ အခ်က္က အမွား အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က ကိုယ္ခက္ခက္ခဲခဲ ရထားတာေလး ေပါသြားလို႔ (အဲဒီတုန္းက စိတ္ပုတ္တာ၊ အခုေရာလို႔ေတာ့ မေမးေၾကး)။

ၾကည္ေအး စုရင္း တစ္သက္တာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရပါတယ္။ ေျမနီကုန္းေဈးမွာ ကဗ်ာ ထိုင္ကူးေနရင္း သူ႔ဆီမွာလဲ ကူးထားတာေတြ ရွိတယ္ဆိုလို႔၊ သူ႔အိမ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္မရွိတာ အျပန္အလွန္ကူးၾကရင္း၊ ခင္သြားတာပါ။ သူကေနာက္ ဒဂုန္တာရာ၊ ၾကည္ေအးေတြ ျပန္ထုတ္တဲ့ ယြန္းေ႐ႊအိမ္စာေပက ကိုေဇာ္ျမင့္ပါ။ သူ႔စာအုပ္စင္က ကြ်န္ေတာ္႔စင္ထက္ ၃-၄ ဆ ႀကီးပါတယ္။ (ကြ်န္ေတာ္႔မွာ အုပ္ ၅ဝဝ ေလာက္ရွိခဲ့ပါတယ္)။

ၾကည္ေအး ႀကိဳက္မွေတာ့ ႏိုင္ဝင္းေဆြလည္း ၿငိၿပီေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း စဖတ္ျဖစ္တာက မဟူရာေမတၲာ။ အဲဒီ စာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတိရမိတာက။ စာ႐ြက္ အၿပဲဖာရင္း မလုပ္တတ္ေသးေတာ႔ စာရြက္ေတြ တြန္႔ကုန္တာ ႏွေျမာလြန္းလို႔ တစ္ညလံုး အိပ္မရတာပါ။ (စာရြက္အၿပဲေတြကို ေရပါးစကၠဴနဲ႔ ဖာပါတယ္။ စုမယ့္ စာအုပ္ဆို တိပ္နဲ႔ မကပ္ပါနဲ႔၊ ၾကာရင္ျပန္ကြာသြားၿပီး၊ စကၠဴလဲ ပ်က္ပါတယ္။)

ႏိုင္ဝင္းေဆြရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ဝတၳဳေတြက လက္ဝဲ အေတြးအေခၚ သိပ္လႊမ္းေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ အႏုပညာက အားေကာင္းလြန္းေတာ့ ဖတ္လို႔ေတာ့ ေကာင္းပါေသးတယ္။ ဘဝစာမ်က္ႏွာမ်ား ဆို ဖတ္ရတာ သိပ္ေမာတာပဲ။ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးဖြဲ႔သြားတဲ့ ေႏြတည ပါ။ (ရႈမဝ သံုးလဆက္၊ ေနာက္ စာအုပ္ျပန္ထြက္)

ေႏြတည (ပန္းခ်ီ ဘရင္ေလး)

ေ႐ႊမန္းေ႐ွ႔စာအုပ္တန္း၊ ဗိုလ္ဖရက္ဒီ၊ ကဗ်ာဆရာေမာင္နႏၵာ

ကြ်န္ေတာ္အထိုင္က်တဲ႔ ေနာက္တေနရာက ေ႐ႊမန္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ပဒုမၼာကြင္းစပ္က လမ္းေဘး စာအုပ္တန္းပါ။ ဆိုင္ငွားခ မရွိတာရယ္၊ စာအုပ္ကို ဆိုင္မွာ ၾကာၾကာတင္ ထားရင္ မိုးစို၊ ေနပူနဲ႔ ပ်က္စီးတာရယ္ေၾကာင္႔ သူတို႔က ေျမနီကုန္းေဈးထက္ ပိုေလ်ာ့ေရာင္းပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ေဈးႀကီး စာအုပ္ရရင္ သူတို႔က ေျမနီကုန္းကို သြားသြင္းပါတယ္။ ပန္းဆိုးတန္းက၊ ေျမနီကုန္းက လူေတြလဲ စာအုပ္လာေကာက္ တတ္ပါတယ္။ စာအုပ္ေဟာင္း ျပန္ေရာင္းခ်င္တဲ႔ သူေတြလဲ သူတို႔ဆီ လာေရာင္းတတ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေဈးမတည့္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ယူထား လိုက္တာမ်ိဳးလဲ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သိမ္းဖို႔ဆိုေတာ့ ပိုေပးႏိုင္တာကိုး။

အဲဒီမွာ ဆိုင္ ၄-၅ ဆိုင္ရွိၿပီး လူစံုပါတယ္။ မူးရင္ စာအုပ္ေတြကို ေဘာလံုးလုပ္ကန္တဲ႔ ဒႆနိက ေက်ာင္းသားရွိသလို၊ အလံနီ အလင္းဝင္လဲ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ တစ္ေနကုန္ စားတည္းခ်ေနတာ၊ ထမင္းစားခ်ိန္က် အိမ္ကို လမ္းေလ်ာက္ျပန္၊ ၿပီးရင္ျပန္လာ။ ဆိုင္ရွင္မရွိရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရာင္းထားလိုက္တာပါပဲ။ ေရႊမန္းရံုေဘးမွာက စမ္းေခ်ာင္းက စာေရးဆရာေတြထိုင္တတ္တဲ့ ဇြန္ လဘက္ရည္ဆိုင္။

စာအုပ္ဆိုင္ အၿမဲလာေနၾက သူေတြနဲ႔လဲ ခင္ေနပါတယ္။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က ကိုဖရက္ဒီ (နာမည္ရင္းမဟုတ္)။ တကၠသိုလ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး တက္ေနတဲ့သူပါ။ ေနာက္ သူလည္း စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ ဖြင့္မယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အမေတြက စတီး ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ႀကီးနဲ႔ ထမင္းထည့္ေပးၾကပါတယ္။ သူတို႔က ျပည့္စံုေပမယ့္ လမ္းေဘး ေဈးေရာင္းတာကို ရွက္စရာလို႔ မထင္ပါ၊ သူတို႔ေမာင္ အလုပ္ စိတ္ဝင္စားလာတာကို ေက်နပ္ၾကပါတယ္။ တကယ္က သူ႔မွာ ဒီထက္ေလးနက္တဲ့ အစီအစဥ္ ရွိပါတယ္။ တရက္မွာ သူ႔စာအုပ္ခင္းေလးနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ႀကီး ထားၿပီး ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သူေတာခို သြားတယ္ဆိုတာ သိၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကမွ သူ အလင္းဝင္လာတာ သတင္းစာမွာ ေတြ႔ပါတယ္။ သူက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဥပဓိေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ဖရက္ဒီ ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ေနာက္ စိတ္ဝင္စားစရာ တစ္ေယာက္က ေမာင္နႏၵာ ပါ။ ေမာင္နႏၵာ  ဆိုေပမယ့္ အသက္ ၆ဝ ေလာက္၊ ပိန္ပိန္ညိဳညိဳ။ ေဘာ္တယ္ဆိုင္ ပတ္ၿပီး စာအုပ္ေကာက္တဲ့ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အရင္းေလး ရွိရင္ စာအုပ္ေလး စုမိရင္ စာအုပ္ခင္းေလး ခင္းလိုက္။ သူ႔မိန္းမ ေနမေကာင္းရင္ သူ႔စာအုပ္ခင္းကို အခ်င္းခ်င္း တြန္းထိုးေရာင္း လိုက္နဲ႔ပါ။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို စာအုပ္ေကာင္းေတြ ညႊန္တတ္သလို၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရွိတဲ့ မႀကိဳက္တႀကိဳက္ စာအုပ္ အမ်ားစုကလည္း သူ႔ဆီက ပါပဲ။ ႀကိဳပြိဳင္႔ေတာင္ ဝယ္ဖူးေသး၊ ဘယ္ေလာက္ဖိုး ဆိုၿပီးေပးထား၊ ေနာက္မွ စာအုပ္နဲ႔ ႏွိမ္ယူတာပါ။ သူ႔ကေလာင္နာမည္က ေမာင္နႏၵာ ဘဲလား၊ ဓားေတာင္ ထဲက နာမည္ကို စြဲၿပီး ေခၚၾကသလားေတာ့ မသိပါ။ နာမည္ရင္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကဗ်ာဆရာေမာင္နႏၵာ လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ စာစီသမား လုပ္ဖူးတယ္ေတာ့ ေျပာပါတယ္။ သူက ဟိုတုန္းက စာေရးဆရာေတြ အေၾကာင္း၊ ရွားပါး စာအုပ္ အေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ သိပါတယ္။


(ဆက္ရန္ ...)

ဝန္ခံခ်က္။  ။ ျမန္မာက်ဴးပစ္ဖိုရမ္တြင္ ေရးခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္လည္တည္းျဖတ္ ထားပါသည္။