စာအုပ္ေတာမွာ (၅)

ေဘာ္တယ္ဆိုင္

ေဘာ္တယ္ (Bottle) ဆိုင္ ဆိုတာကေတာ့ "ႏို႔ဆီခြက္ေတြ ဝယ္ေဒ၊ ပုလင္းေတြ ဝယ္ေဒ" ဆိုတဲ့ အထမ္းနဲ႔ အေဟာင္းလိုက္ဝယ္တဲ့ သူေတြဆီက ျပန္ေကာက္တဲ့ ဆိုင္ေလးေတြပါ။ သတင္းစာေဟာင္း ဝယ္သလို၊ စာအုပ္ေဟာင္းကိုလည္း ပိႆာခ်ိန္နဲ႔ ဝယ္တာပါပဲ။ အဲဒီေခတ္က ဘားျပာေတြ ဘားေၾကာင္ေတြ ေခတ္မစားေသးေတာ့ အမ်ားစုက ေဆးလိပ္ ဖင္စီခံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္ေလးေတြကို ဦးေလး ေမာင္နႏၵာတို႔လို လိုက္ၿပီး စာအုပ္ေကာက္တဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ အလံု၊ ေနာက္ေန႔ ကမာ႐ြတ္ စသည္ျဖင့္ လွည့္ေကာက္တာပါ။ အုပ္ခ်င္းေဈးနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုင္က တပိႆာ ၂ က်ပ္ ဆိုၿပီးေကာက္ထားရင္၊ စာအုပ္သမားက တပိႆာ ၅ က်ပ္ ေလာက္ ေပးၿပီး ျပန္ေကာက္တာပါ။ ေဘာ္တယ္ဆိုင္ကလည္း ေဈးပိုရေတာ့ စာအုပ္သမား ပယ္ခဲ့တာေတြကိုမွ အျခားကို ျပန္ေရာင္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း အျခားၿမိဳ႕နယ္က ဆိုင္ေတြ မေရာက္ဖူးေပမယ့္၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ ေျမနီကုန္းထဲေတာ့ ႀကံဳရင္ ဝင္ေမႊပါတယ္။ ဦးႏုရဲ႕ "လူေပၚလူေဇာ္ လုပ္နည္း" ေတာင္ ေဘာ္တယ္ဆိုင္က ရဖူးေသး။ (ကြ်န္ေတာ္က တက္က်မ္း ဖတ္ေလ့ မရွိေတာ့ ဆံုးေအာင္ေတာင္ မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး၊ ျပန္ေရာင္းလိုက္တယ္။)

ေဘာ္တယ္ဆိုင္က ရရင္ေတာ့ အသက္သာဆံုးေပါ့။ အေဟာင္းဆိုင္မွာ ေရာင္းတဲ့ေဈးကလည္း ေက်ာင္းသား တေယာက္တတ္ႏိုင္တဲ့  ေဈးမ်ိဳးပါ။ ၈၈မွာ ပထမႏွစ္ တက္ေတာ့ တပတ္ မုန္႔ဘိုး ၅ဝ။ တပတ္ကုန္ရင္ စာအုပ္ေကာင္းေကာင္း တအုပ္ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။ ဘုန္းႏိုင္တအုပ္ ၂ဝ -၂၅။ ေဆြလိႈင္ဦးက တစ္က်ပ္ပံုမွာပါ။ ေနာက္ "မေအးပြင့္ ျမင့္ျမင့္စန္း" ရုပ္ရွင္ထြက္လာၿပီး၊ ျပန္ေဟာ့ လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္အုပ္မွ ဆံုးေအာင္ မဖတ္ဖူးပါ။

ဆိုင္ျပန္

အငွားဆိုင္ေတြက လေက်ာ္ စာအုပ္ေတြ ျပန္ေရာင္းတာကို၊ ဆိုင္ျပန္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေျမနီကုန္းမွာလဲ ၂ ဆိုင္ ၃ ဆိုင္ရွိပါတယ္။ နယ္က အငွားဆိုင္ေတြက တခါျပန္ ဝယ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က စာအုပ္အေဟာင္း သမားေတြနဲ႔ မတူပဲ၊ စီးပြားေရး သက္သက္မို႔ မရင္းႏွီးပါ။ အဲဒီေခတ္ကလဲ ခုလို စာအုပ္ေဟာင္း စာအုပ္ေကာင္းေတြ ျပန္ထုတ္တာ ေခတ္မစားေသးေတာ့၊ သူတို႔ဆီကလဲ ဝယ္စရာ သိပ္မရွိပါ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္လိုမ်ိဳး၊ ေပါသြပ္လိုမ်ိဳး ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုင္းဝင္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးဆို ေဈးထဲက လူေတြက ေကာက္သြားတာ မ်ားပါတယ္။

စာအုပ္ထဲက ဇာတ္လမ္းေတြ

စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အပို ဇာတ္လမ္းေလးေတြပါ။ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြမွာ ကဗ်ာ အတိုအစေလးေတြ၊ မွတ္စု အတိုအစေလးေတြ ေရးထားတတ္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း စာအုပ္ထဲမွာ ေဈးစာရင္း စာ႐ြက္လိုမ်ိဳး ညႇပ္ပါလာတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဝင္စား စရာပါ။

ခုထိ မွတ္မိေနေသးတဲ့ တခုက ပလတ္စတစ္ အိတ္ေလးနဲ႔ ေသခ်ာထည့္ထားတဲ့ ဘာ႐ြက္မွန္း မသိတဲ့ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေလး တ႐ြက္ပါ။ သစ္႐ြက္ေပၚမွာ "ခင္" လို႔ ေရးထားတယ္။ လက္ ၂ လံုးေလာက္ စာ႐ြက္ပိုင္းေလးလဲ ပါတယ္။ ေဖာင္တိန္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ မိန္းကေလး လက္ေရး ဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႔ "ဒါ...ခင္ေလး ကို ေစာင္းေရးထားတာ ေပါ့ေလ ... မခံႏိုင္ေပါင္" ... တဲ့။ သူတို႔ဇာတ္လမ္း ဘယ္လို အဆံုးသတ္ သြားတယ္ေတာ့ မသိ၊ အဲဒါေလး ၂ ခု ကို ကြ်န္ေတာ္ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္ သိမ္းထား ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျမန္မာျပည္က ထြက္လာေတာ့မွ ဘယ္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္ မသိ။
 
႐ိုး႐ိုးခ်ဳပ္၊ ခန္႔ခ်ဳပ္

စုတဲ့ စာအုပ္ေတြက အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က နဂိုအဖံုးနဲ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕က စာအုပ္ အငွားဆိုင္ကလို ေနာက္က ကတ္ထူ ေရွ႕ကဖလင္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ခန္႔ခ်ဳပ္။ အစက Original အဖံုးရဲ႕ တန္ဖိုး၊ ပထမႏွိပ္ျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးကို မသိေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အားလံုး ဆင္တူျဖစ္ေအာင္ ဆိုၿပီး။ အကုန္လံုး ခန္႔ခ်ဳပ္ အပ္လိုက္တယ္။ အပ္တာက စာအုပ္အေဟာင္း ေရာင္းတဲ့သူေတြကို ပါပဲ။ အကုန္လံုးေလာက္က စာအုပ္ ခ်ဳပ္တတ္ၾကတယ္။ ဆိုင္လူပါးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပင္စရာရွိတဲ့ စာအုပ္ျပင္၊ ခ်ဳပ္စရာရွိတာ ခ်ဳပ္ၾကတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေနာက္ေတာ့ ခ်ဳပ္တတ္သြားပါတယ္။

ခုနက စကား ျပန္ဆက္ရရင္ - ခန္႔ခ်ဳပ္အပ္ေတာ့ နဂို အဖံုးေကာင္းေနတာ၊ ႏွေျမာစရာႀကီး ေျပာတာကို မရဘူး အတင္းအပ္တာပဲ။ ေနာက္ပိုင္း နဂို အဖံုးတန္ဖိုး သိလာေတာ့၊ မခ်ဳပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဆိုင္ေတြမွာ အဖံုးပါတာ ေတြ႔ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ အဖံုးမပါတာနဲ႔ လဲတယ္။ ပုဂံတိုက္ထုတ္ေတြ႔ရင္ အျခားတိုက္ထုတ္တာနဲ႔ ျပန္လဲတယ္။

အငွားဆိုင္ခ်ဳပ္ ကိုေတာ့ သိၾကမွာပါ။ ခန္႔ခ်ဳပ္ဆိုတာက ဒီလိုမ်ိဳး -

 

ကဒ္ထူျပား ၂ ခုကို ေရွ႕ေနာက္ထည့္ၿပီး အေပၚက သားေရတု (သို႔) ျဗဳတ္ပါတဲ့ စကၠဴ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ အုပ္လိုက္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေရခံ (End Paper) စကၠဴနဲ႔ ထိမ္းရပါတယ္။ ပံုထဲမွာ ျပထားတဲ့နည္းက နည္းနည္း ပိုခက္တယ္။ စာအုပ္တန္းမွာ အသံုးမ်ားတာက အေႏွာင့္ကို ပိတ္စ (မ်ားေသာအားျဖင့္ အမဲ) နဲ႔ ကပ္၊ ကဒ္ထူကို ေပၚကို စိမ္းျပာေရာင္ စကၠဴ အေျပာင္နဲ႔ ဖံုးတယ္။ ၿပီးမွ နဂိုအဖံုး ရွိရင္ အေပၚက ထပ္ကပ္။ စာအုပ္ ေဘးသားကို မွင္နီနဲ႔ သုတ္လိုက္ေသးတယ္။ (တကယ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္ေနတာေတြ ေပ်ာက္ေအာင္။)

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စာအုပ္ရဲ႕ နဂို႐ုပ္ မေပ်ာက္ေအာင္ ခ်ဳပ္တတ္လာတယ္။ Original အဖံုးက က်ိဳးေနရင္၊ အေပၚဆံုး အလႊာကို ခြာ (မရရင္ ေရစိမ္ခြာ)။ ၿပီးေတာ့ ကဒ္ထူ တ႐ြက္ကို ေရခံနဲ႔တြဲၿပီး ဖံုးလိုက္တယ္။ အေပၚကမွာ ခုနက ခြာထားတာကို ကပ္လိုက္ရင္၊ မူလ စာအုပ္အတိုင္း ျဖစ္သြားေရာ။ ေဘးသားေတြ မညီရင္၊ သိပ္ညစ္ပတ္ေနရင္ေတာ့ ဓားစက္မွာ သြားျဖတ္လိုက္တယ္။

အဲဒီတုန္းက စာအုပ္ကလဲ သိပ္မရွားေသး၊ စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ သူေတြ ဆိုတာကလဲ စီးပြားေရးအျပင္၊ ဝါသနာပါလို႔ လုပ္ၾကတာဆိုေတာ့၊ သိပ္ဂ်ီက်လို႔ ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ဆီက ကြ်န္ေတာ္ဝယ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ သန္႔သန္႔ေလး ရရင္၊ ဆိုင္ေတာင္ တင္မေရာင္းဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ (အလကား မူးတင္းနဲ႔) ျပန္လဲဖို႔ သိမ္းေပးထားတယ္။


ေနာက္သူတို႔လုပ္ေပးတာ တခုက စာအုပ္ျဖဳတ္ေရာင္းတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္ဘေဆြ စုေတာ႔၊ ဝတၳဳတိုက စုရခက္ပါတယ္။ ေပါင္းခ်ဳပ္ေတြမွာ ျပန္ျပန္ထပ္လို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕အပုဒ္ေတြဆို ေလးငါးအုပ္မွာ ျပန္ပါ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္ ၃-၄ အုပ္ကို ျဖဳတ္ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ မရွိေသးတာခ်ည္း ေရြးၿပီး ေရာင္းေပးၾကပါတယ္။ တစ္အုပ္စာပဲေပးရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရြးက်န္တာကိုမွ ဘိုင္းနင္းျပန္ခ်ဳပ္ၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ေစတနာ ေကာင္းၾကပါတယ္။

ခုေတာ့ သူတို႔လဲ ဘယ္ေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီလဲ မသိ ...

(ဆက္ရန္ ...)

ဝန္ခံခ်က္။  ။ ျမန္မာက်ဴးပစ္ဖိုရမ္တြင္ ေရးခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္လည္တည္းျဖတ္ ထားပါသည္။