ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆိုကေရးတီး

 
ဂရိ ေတြးေခၚပညာရွင္ ဆိုကေရးတီး (Socrates) အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။  SONATA-CANTATA  မွာ မသီတာ ဆို-က-ေရး-တီး အေၾကာင္းေရးထားတာ ေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပါရမီကို ႀကံဳရင္ေရးပါ့မယ္၊ ေျပာထားမိပါတယ္။ 

ဆို

ကြ်န္ေတာ့္ အသံဟာ အေမ့အသံကို ၁ဝဝ% အေမြဆက္ခံၿပီး ဘယ္ကီးမွ မဝင္၊ သီခ်င္းဆိုရင္ စာရြတ္ေနသလား အေမးခံရပါတယ္။ အလယ္အလတ္ သီခ်င္းေတြကို မႀကိဳက္။ တခုခု ဆန္းသစ္မွ ႀကိဳက္ပါတယ္။ အသံမေကာင္း၊ အဆိုမပိုင္ေပမယ့္ ခင္ေမာင္တိုး - မြန္းေအာင္ အစ၊ ထူးအိမ္သင္ - ေလးျဖဴ အလယ္၊ ၾကက္ဖ - အရိုး အဆံုး သီခ်င္းေပါင္း မ်ားစြာ အလြတ္ရပါတယ္။ ဆိုရခက္တဲ့ ကိုေစာညိန္း။ ခင္ဝမ္း စတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ဟိုေအာ္ ဒီေအာ္ လုပ္တတ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဖဲစုရိုက္ၾကၿပီဆို၊ ကြ်န္ေတာ္ ရံႈးေနလို႔ကေတာ့ နားမသက္သာဖူး မွတ္ေပေတာ့။ ကိုေနဝင္း သီခ်င္းဖြင့္ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ဆိုလိုက္ရင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ညစ္။ လူမရႊင္ေတာ့ ဖဲက် ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။

က

စင္ေၾကာက္တဲ့ သူဆိုေတာ့ တသက္မွာ တခါပဲ စင္ေပၚ တက္ကဖူးပါတယ္။ ၈ တန္းတုန္းက နယ္မွာပါ။ ေက်ာင္းက ၈ တန္း ၄ ေယာက္ပဲ ရွိတဲ့ တြဲ-အလက မွာ။ သီတင္းကြ်တ္မွာ ဆရာကေတာ့ပြဲ နဲ႔ ေက်ာင္းကပြဲ လုပ္ပါတယ္။ ပြဲငတ္တဲ့ ေဒသဆိုေတာ့ ရြာလံုးကြ်တ္ လာအားေပး ၾကမွာပါ။ ေက်ာင္းမွာက လူက နည္းနည္းေလး ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေျပးမရ။ ဖိုးသူေတာ္ ယိမ္းထြက္ရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ဆိုေတာ့ မိန္းကေလးလို ဝတ္ၿပီး ေတးသရုပ္ေဖာ္လိုမ်ိဳး ကခိုင္းဖို႔ ဆရာ / ဆရာမမ်ားက ရက္ရက္စက္စက္ ႀကံၾကပါေသးတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္ "ကမ္းစပ္ တို႔ဟာကမ္းစပ္ မင္းဟာ ေရလိႈင္းေလးေပါ့" .. ဆိုတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ေပါ့။ အက သင္ေပးတဲ့ သူက မူလတန္းျပ လုပ္အားေပး ဆရာမ၊ သူက ေရွ႕က ကျပ၊ ကြ်န္ေတာ္က ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္ကေသာ္လည္း၊ ကပံု အခ်ိဳးက်လြန္းေတာ့ သူ႔ကို ေနာက္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ဆက္မသင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ၇ တန္းေက်ာင္းသူ တေယာက္က သင္ေပးပါတယ္။ ဒီတခါမွာေတာ့ အက ဆရာမ ထိုင္ငို သြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အက ပညာခန္းလည္း ဖိုးသူေတာ္ယိမ္းနဲ႔ပဲ တခန္းရပ္သြားပါတယ္။

ေရး

ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ပါရမီ ဆိုတာထက္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ပါရမီပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သီခ်င္းမေရးဖူးပါ။ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူဆိုမယ္ ဆိုၿပီး (အလကား ရတာလည္း တေၾကာင္း) သံစဥ္ ထည့္ဆိုဖူးပါတယ္။

သူ႔အႀကံကလည္း မေသးပါ။ အလကား ရတဲ့ သီခ်င္း တေခြစာစုၿပီး စီးရီးထုတ္မယ့္ အႀကံပါ။ နီးစပ္ရာ လိုက္ရွာရင္းနဲ႕ တတန္းႀကီးတဲ့ အကိုႀကီး တေယာက္က သီခ်င္းေတြ ဗလာစာအုပ္နဲ႕ တအုပ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ႀကိဳက္တာေလးေတြ ေရြးၿပီး အေခြၾကမ္းသြင္း၊ အဲဒီ အကိုႀကီးကို သြားဖြင့္ျပပါတယ္။ သီခ်င္း တပုဒ္ အေရာက္မွာေတာ့ အကိုႀကီး ထခုန္ပါေတာ့တယ္။ "ဒါ .. ဒါ .. ငါ့ရည္းစားစာ" တဲ့။ စာအုပ္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရးထားတဲ့ ရည္းစားစာကို သီခ်င္းမွတ္လို႔ ဆိုျပစ္လိုက္တာပါ။ သူ႔ အေခြကလည္း ထြက္မလာျဖစ္ေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာလည္း ေမာင္စိန္ဝင္း ကဗ်ာေတြလို သီခ်င္းျဖစ္ခြင့္ မႀကံဳလိုက္ပါ။

တီး

၁ဝ တန္း ၿပီးေတာ့မွ ဂစ္တာတီး စသင္ပါတယ္။ ပထမဆံုး တက္ျဖစ္တာက ဆူးေလနားက တိုက္ခန္း အေပၚထပ္မွာ သင္တဲ့ သင္တန္းပါ။ ေနာက္ေတာ့ အလံု ကရင္ၿခံက ကလပ္စစ္ကယ္တီးတဲ့ ဆရာႀကီးဆီမွာ ဆက္သင္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး ဆရာကေတာ့ အရင္က E-Machine မွာ ကီးဘုတ္တီးတဲ့ သူပါ။ ေတာ္မီေက်ာ္ႏိုင္တို႔ ဝိုင္း ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာက အမ်ားႀကီး ငယ္ပါတယ္။ ၁၆-၁၇ ေလာက္နဲ႔ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တီးလာတဲ့ သူပါ။ ငယ္ငယ္က စာလည္းေတာ္၊ ဂီတမွာလည္း ထူးခြ်န္တဲ့ သူပါ။ သူ႔အေဖက အေတာ္အသင့္လည္း ျပည့္စံုတဲ့၊ လူလည္း ေလးစားတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး တဦးပါ။ သူ႔ကို ဖ်က္တာကေတာ့ (ထံုးစံအတိုင္း) မူးယစ္ေဆးပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ အသက္ကိုပါ ယူသြားပါတယ္။

ဆရာေတြ နာမည္ကို အတိအက် မေဖာ္ျပ ထားတာက ဆရာ့ေက်းဇူး မသိလို႔ မဟုတ္။ ဆရာေတြ နာမည္ပ်က္မွာ စိုးလို႔ပါ။ ဆရာ ၃ ေယာက္သာ ေျပာင္းသြားတယ္၊ ဂစ္တာကို ေရာင္းေကာ့ဒ္ သီခ်င္းတခ်ိဳ႕ ေခါက္တတ္တာက လြဲရင္၊ ႀကိဳးကို မညွိတတ္လိုက္ပါဘူး။

(ခုလည္း "ေရႊဟသၤာေမာင္ႏွံရယ္ .. ေတာင္ပံယွက္ၿပီ .. လည္ခ်င္းမွီလို႔ .." .. ဆိုတဲ့ ဆည္းဆာ ကို ေအာ္ေနပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီ သီခ်င္းကို အစအဆံုး မရပါဘူး။ မရတရ သီခ်င္းက ပိုဆိုလို႔ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။)